Het is 15 januari 2014.. Na een dag werken waarbij het rustig was in de salon en ik veel administratief werk heb gedaan sluit ik af en ga naar huis. Ik ben al een stukje onderweg voordat ik moet stoppen bij een rotonde, achter mij zie ik een auto in mijn binnenspiegel, hij lijkt ook te gaan stoppen. Met de nadruk op lijkt… een klap en ik denk alleen maar; En wat nu? Naast de rotonde zit een benzinestation en na even stil te hebben gestaan rijd ik met mijn gevarenlichten aan daarheen, de andere auto volgt en ik lees constant het kenteken. Voor het geval dat hij er vandoor gaat, denk ik. Beide stappen we uit en het eerste wat ik zeg was uit pure adrenaline “kan je niet uitkijken ***echt een naar scheldwoord**” De bestuurder bied zijn excuses aan maar heeft op dat moment geen tijd om de schadeformulieren in orde te maken. We wisselen onze telefoonnummers uit en spreken de volgende dag af voor de schadeformulieren.
Ik kom aan bij mijn schoonouders waar wij zouden eten en ik had beloofd een schaar door hun haren te raggen. Ik vertel wat er is gebeurd en dat ik barst van de hoofdpijn. Ik gooide het op de spanning en de hele dag achter een computer. Wist ik veel wat me nog stond te gebeuren. Hun haren heb ik natuurlijk niet geknipt, na het eten zijn we direct naar huis vertrokken waar ik een doos Paracetamol leeg vrat in de hoop dat de pijn wegging en ik kon slapen. De dag erna moest ik immers gewoon werken en door de rustige periode had ik ook mijn collega nog eens vrij gegeven.
Na een nacht zonder slaap heb ik mijn laatste beetje energie bij elkaar geraapt om naar het werk te gaan. Ik kwam aan en belde mijn bazin. “Goh je weet nooit wat me gister overkwam! Ik heb een auto-ongeluk gehad.” Ze vraagt of ik wel oké ben ik zeg dat ik wat hoofdpijn heb maar dat het allemaal wel mee valt en goed komt….
En toen werd het zwart….
Ik ga zitten op kantoor, alles word wazig en ik ga trillen. Ik begin over te geven en besluit de huisarts te bellen. Die verzoekt me direct te komen. Ik bel mijn bazin die een collega uit een ander filiaal stuurt en bel mijn moeder of ze me kan komen ophalen. En toen werd het zwart……..
Vanaf dat moment zijn die eerste weken alleen nog maar vage stukjes in mijn hoofd.
Ik kwam bij de huisarts die in eerste instantie verwachte dat ik een hersenschudding had en vooral rust het beste medicijn was. Wel werden er foto’s genomen voor de zekerheid in het ziekenhuis. Na de foto’s weet ik nog dat ik mijn bazin belde, het verhaal vertelde en zei: “Een weekendje rust en dan ben ik er weer.” Maar ik ben er nooit meer hele dagen geweest….
Op donderdag 16 januari ben ik naar huis gegaan en werd het met de dag slechter, waardoor we het weekend op de huisartsenpost eindigde omdat het zo slecht ging. Ik kon amper nog staan, en verging van de pijn. Constant zag ik zwarte vlekken voor mijn ogen en alle kracht in mijn lichaam verdween.
Er werden veel onderzoeken gedaan en scans gemaakt. Het blijkt dat door mijn lengte mijn hoofd een hardere klap heeft gehad dan gemiddeld. Mijn nekwervels zijn verschoven en ik heb een zware whiplash. Door de verschoven nekwervels heb ik dus uitval aan de linkerkant van mijn lichaam.
Na een lange periode op bed en in de bank kon ik eindelijk gaan revalideren. Uren oefenen.. elke dag maar weer, jaren lang. Ook mentaal had ik een flinke klap gehad. Van altijd werken of met werk bezig zijn naar niks meer zelfstandig kunnen. Zelf douchen kost me al te veel energie… dahaaggg zelfstandige vrouw. Ik heb dik 2 jaar moeten revalideren om weer goed te kunnen lopen en redelijk te kunnen functioneren. En dat allemaal door een kleine klap die heel veel grote gevolgen voor mij had.
Met veel hulp en liefde kom ik een heel eind…
Nu inmiddels 6,5 jaar later ben ik er nog steeds niet en ben ik weer opnieuw aan het revalideren. Puur omdat ik niet toegeef en nog meer uit mijn lichaam wil halen dan dat ik nu kan. Niet alleen voor mijzelf maar zeker ook voor mijn dochtertje van 2. Ja, in de tussentijd kregen wij nog wel een liefdesbaby. Een heel ander verhaal waar ik snel meer over vertel hoe dat dan ging en gaat. Mentaal duurt het proces misschien nog wel langer want hoe accepteer je dat je niet meer kan wat zo normaal was. Even een dagje erop uit of gaan fietsen. Dat zijn de dingen die het moeilijkste zijn. Met veel hulp en liefde kom ik een heel eind maar beter zou ik helaas nooit meer worden. En dat moet ik gaan accepteren….
xoxo Dees
