Het was december 2013 en we waren er over uit. Hoe graag ik ook eerst zou willen trouwen, het ging me wat te lang duren. (ongeduldige meittt!) In het nieuwe jaar zou ik stoppen met de pil en mijn cyclus gaan bestuderen, ik zat immers al jaren aan de pil. We waren er klaar voor, een liefdesbaby. Januari 2014, pil in de lade en laat die zwangerschap maar komen, of toch niet. 15 januari 2014; ik sta stil bij de rotonde en er klapt een auto achterop. Heel snel kwamen wij erachter dat dit niet het juiste moment was om zwanger te worden. Mijn lichamelijk gezondheid ging snel achteruit en zo werd de pil er dus maar weer bij gepakt. Eerst herstellen en daarna zien we wel verder.
Ik kan mezelf niet een aankleden of douchen, hoe zou ik dan wel voor een kindje kunnen zorgen…
Maar ik werd maar niet beter en na jaren revalideren en te horen krijgen dat het niet beter dan dit zou worden moesten we toch echt na gaan denken over hoe en wat we wilden met onze kinderwens. Deze was nooit weg geweest maar wel even naar de achtergrond geschoven, hoe moest dat nu? Ik kon mezelf niet eens aankleden of douchen, hoe zou ik dan voor een kindje kunnen zorgen? We bespraken dit met onze familie die de liefste reacties ooit gaven, ze zouden er voor ons zijn, helpen waar ze kunnen en als wij dit wilden moesten we er voor gaan. Samen kunnen we alles!
Ik gebruikte heel veel medicatie, gemiddeld 18 tabletten per dag. Dit kan niet goed zin voor een kindje, dat kan iedereen wel bedenken. We gingen naar de huisarts en bespraken daar onze kinderwens en dat we niet goed wisten wat we nu moesten doen. We wilde niet zomaar met de pil stoppen zonder te weten wat mijn medicatie bij een ongeboren kindje zou doen. Zij stuurde ons door naar een gynaecoloog om daar meer informatie in te winnen. Zo geschiedde en er werk een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Ze stelde ons allerlei vragen en ging al mijn medicatie uitzoeken. 6 weken later mochten we terug komen zodat ze uit kon gaan zoeken hoe en wat met een zwangerschap.
Zo kwamen we 6 weken later kwamen terug en had ze super veel uitgezocht voor ons. Zo bleek dat één van mijn medicijnen niet eens een optie was te blijven gebruiken tijdens een zwangerschap. Een embryo zou geen kans hebben op overleving, dus daar moest ik direct mee stoppen. Nu was dit al een medicijn wat ik maar 6 weken, 3 keer per week kon gebruiken en dan moest stoppen omdat hij dan niet meer werkte door gewenning. Daarmee stoppen was dus nog niet zo heel lastig. Het enige wat erg naar was, ik zou dus bijna niet meer slapen. Het was namelijk een slaapmedicijn waardoor ik dus 3x per week wel wat slaap had i.p.v. nachten wakker te liggen van de pijn. Dan hadden we nog een ander medicijn wat gebruikt kon worden in hele minimale inname tijdens de zwangerschap. En met minimale inname werd bedoeld niet dagelijks maar een paar keer per week maximaal. Ik wilde zelf graag van zoveel mogelijk medicatie af dat haalbaar zou zijn dus besloot helemaal van deze proberen af te gaan komen. Vanaf nu gingen we deze dus direct afbouwen. Maar toen kwam mijn hoofdmedicatie ter sprake, een heel zwaar medicijn waar ik een hele hoge gecombineerde dosis van gebruikte. Ze kon ons vertellen dat het weleens gebruikt werd in zwangerschappen in lage dosering maar niet in de dosis die ik gebruikte. Hier vanaf komen was ook geen optie want dat hadden we een korte periode hiervoor al geprobeerd. Het resulteerde in zoveel pijn dat ik mijn bed niet meer uit kon. Het was dus geen optie om hiermee te stoppen of nog verder af te bouwen. Verder kon ze er heel weinig over vinden en durfde er geen uitspraken over te doen. We werden doorgestuurd naar de kinderarts, die namelijk meer weten zou over hoe dit was voor een ongeboren/geboren kindje.
We zouden dan niks aan ons kindje merken maar hem of haar wel na een aantal dagen overleden in het bedje vinden.
En zo gingen we een aantal weken later naar de kinderarts. Een man die zijn vak ontzettend goed verstond. Hij had grondig onderzoek gedaan, gebeld naar grotere ziekenhuizen en zelfs Amerikaanse studies volledig door gespit. Er lag een berg papierwerk voor zijn neus en heeft ons bijna 2 uur lang alles wat er over te vinden was verteld. En alsnog kregen we te horen dat er over mijn dosering amper wat bekend was. Mijn medicijn is te vergelijken met een heroïne-verslaving en daar werd het dus ook mee vergeleken. Ons kindje zou gelukkig geen grotere kans hebben op aangeboren afwijkingen dan ieder ander kindje. Maar er waren wel andere dingen die we moesten weten. Zo zou ons kindje een kans hebben op een ademstilstand na de geboorte, iets waar ze goed op in zouden kunnen spelen door het kindje voor minimaal 24 uur aan te sluiten op de monitor. Borstvoeding zou geen optie zijn omdat het kindje in mijn buik nog wel mijn medicatie af kan breken maar zodra het geboren is kan de lever het niet afbreken. We zouden dan niks aan ons kindje merken maar hem of haar wel na een aantal dagen overleden in het bedje vinden. Ik zou mijn hele zwangerschap volledig onder controle komen te staan in het ziekenhuis om het kindje goed in de gaten te houden. Wat wel zeker zou zijn is dat ons kindje af zou moeten kicken van mijn medicatie en dit zou kunnen duren tot maximaal 6 maanden. Het zou gaan over niezen, schokken, water dunne pampers en een ongecontroleerde ademhaling. Wel zou het kindje hoogstwaarschijnlijk snel last hebben van overprikkeling, iets wat blijvend zou kunnen zijn. In de toekomst zou het kunnen zijn dat ons kindje wat concentratieproblemen zou hebben, maar dat hoeft niet zo te zijn. Wij waren ontzettend geschrokken en wisten even niet goed meer wat te zeggen. Ik denk dat de arts het aan ons zag want hij verzekerde ons dat alles goed zou komen en wanneer het niet mogelijk zou zijn hij ons dat ook verteld zou hebben. Nu hoorde we alleen het negatieve maar het zou ons ook zoveel geven. En al deze symptomen hoorde we nu tegelijk en in de extreemste vorm, dit kon ook meevallen. Als laatste voegde hij toe dat alles nu direct in mijn dossier staat en zodra ik zwanger zou zijn dit ook in het dossier van het kindje komt te staan. Hij zal dan ook zijn of haar behandelend kinderarts worden, iets waar wij direct een fijn gevoel bij hadden. We gingen naar huis, emotioneel en niet goed meer wetende wat we moesten doen.
Thuis spraken we nog uren, lazen alle informatie nog eens door en bespraken we alles met onze familie. Wat we ook zouden kiezen, ze zouden ons steunen in onze beslissing. We moesten alles even laten bezinken……
Onze kinderwens was sterker dan wat dan ook en na nog wat telefonische vragen gesteld te hebben besloten we ervoor te gaan. Ik was inmiddels van 2 medicijnen af en gebruikte alleen nog mijn hoofdmedicijn. Pil in de prullenbak en let’s go! Bryan is een gevalletje “ongeluk gelukje” en mijn moeder was ook erg snel zwanger van mij en mijn tweeling broertje of zusje die er nooit heeft mogen komen. Er werd altijd gegrapt als jullie een kindje willen krijgen ben jij zwanger voor je het weet en van een tweeling! Maar na een jaar en amper menstruaties begon het een frustratie te worden. Alles en iedereen werd zwanger en wij waren al zo lang samen maar ons mocht het maar niet lukken. Ik belde naar de huisarts die mij gelijk doorstuurde naar de gynaecoloog zonder gezien te hebben. Ze maakte zich zorgen over mijn ondergewicht en ook hadden ze alle informatie over mij inmiddels in het ziekenhuis. Het leek haar dus het het beste dat het ziekenhuis direct met mij verder zou gaan. Erg fijn dat er niet weer een persoon tussen zou komen maar dit dus direct kon.
En zo kwamen we weer terug bij de gynaecoloog….
Wordt vervolgd.
XoXo Dees
