Heb je het eerste deel nog niet gelezen? Klik dan hier.
We kwamen terug bij de gynaecoloog die een inwendige echo maakte, hij vroeg zich af wanneer mijn laatste menstruatie was geweest en ik zat toen inmiddels op dag 81! van mijn cyclus… Mijn baarmoeder, eierstokken en eilijders zagen er goed uit, er waren alleen wel meerdere eitjes die klaar stonden. Het zag er naar uit dat mijn lichaam door mijn ondergewicht niet wist wanneer ze moesten springen maar of dit echt zo was zou alleen aan mijn bloed te zien zijn. Er moest dus bloed geprikt worden, dit kon direct gedaan worden en twee weken later zouden we hier de uitslag van ontvangen.
Twee weken later waren we terug bij de gynaecoloog, de uitslagen van de bloedtesten waren er. Er was op meerdere dingen geprikt en alle uitslagen waren goed. Het belangrijkste was dat we te weten gingen komen of mijn lichaam wel wist wanneer welk eitje moest springen, of dat het zo door de war was door mijn ondergewicht dat het dat niet zou weten. Super zenuwachtig was ik voor deze uitslag, al jaren vecht ik voor meer kilo’s die er maar niet aan komen en als dan dit ook nog eens de reden zou zijn dat een zwangerschap niet zou gaan lukken dan werd ik gek! We kregen gelukkig goed nieuws, er was geen link gevonden met de eisprong en mijn gewicht. De gynaecoloog stelde voor mijn menstruatie op gang te brengen en vervolgens ook mijn ovulatie. Van beide medicijnen krijg ik een lage dosering i.v.m. mijn ondergewicht en al de verhoogde kans op een meerling omdat ik zelf een van een meerling ben. Maar voor we dit gingen doen wilde hij eerst onderzoek doen naar mijn man zijn semen. Ik gebruik al zoveel zware medicijnen, wie weet ligt het probleem ergens anders. Samen met de gynaecoloog lopen we naar de fertiliteitpoli om een afspraak te maken voor een semen onderzoek. Als dit allemaal goed zou zijn kan ik direct beginnen met de medicijnen.
Zo gezegd, zo gedaan gingen. Een aantal dagen later weer een rondje ziekenhuis met het potje in onze zakken. Ik krijg nog buikpijn van het lachen als ik ons in die auto zie zitten. Maar we moesten er niet aan denken dit in het ziekenhuis te moeten doen en aangezien we dicht genoeg bij het ziekenhuis woonde was het geen probleem. Potje afgeleverd bij het lab en een aantal dagen later kregen we de uitslag, de semen uitslag was super. Mega vruchtbaar! Toch wel fijn om te weten. Ik kon dus direct beginnen met het opwekken van mijn menstruatie en vervolgens ovulatie. Maar eerst moest ik wel voor de zekerheid een zwangerschapstest doen. Die was hartstikke negatief. Op dag 10 van mijn cyclus moest ik opnieuw een echo laten maken om te zien of het ovulatiemedicijn zijn werk wel deed. Het zag er allemaal erg goed uit en over twee dagen moest ik nog eens terugkomen om te kijken of het eitje goed was gegroeid. Daar ging ik weer, op dag 12 voor een nieuwe echo en een eitje dat op springen staat. Yes! Super goed nieuws, een week later moest ik bloed laten prikken om te kijken of er ook daadwerkelijk een eisprong was geweest. Twee dagen na het bloedprikken werd ik gebeld door de gynaecoloog met goed nieuws, ik had een eisprong gehad. Even afwachten of ik zwanger zou zijn en mocht dat niet het geval zijn, dan hadden we twee keuzes. Of direct doorgaan met deze kuur of mijn lichaam even zijn gang laten gaan. Het zou namelijk goed kunnen dat mijn lichaam het riedeltje op had gepakt en weer door had hoe het moet. Omdat ik al zoveel medicijnen gebruik gingen we van het positieve uit en hoopte we dat één kuur genoeg zou zijn om mijn lichaam even wakker te schudden. Ik zou 1 cyclus alles bij houden en mocht het goed lopen dan zou ik pas weer contact opnemen wanneer ik zwanger zou zijn, mocht het toch afwijken moest ik direct terugbellen want dan gingen we toch echt door met het opwekken.
We hadden echt wel goede hoop, mijn lichaam had zó goed gereageerd op de eerste kuur. Dag 48 van mijn cyclus brak aan en ik besloot toch echt te bellen. Ik had alles netjes bijgehouden maar er gebeurde helemaal niks, echt niks. Ik kon direct terugkomen waar bovenstaand kuurtje weer werd herhaald, de maand erop weer en daarop weer maar er veranderde wat en niet in het positieve. Ik maakte wel een eitje en die leek ook te springen maar was kwijt en een week later in mijn bloed. Niks te zien, 0 tekenen van een eisprong. Ik moest mijn temperatuur thuis bij gaan houden zodat ik ook daaraan kon gaan zien of er misschien een eisprong was. De medicatie werd verhoogd en bekeken voor een aantal maanden. Ook kreeg ik extra kinderaspirine en moest aan de granaatappelsap om mijn bloed te verdunnen en zo een grotere kans op innesteling te krijgen. De medicijnen deden weer niks en werden weer verhoogd voor een aantal maanden en weer verhoogd. En toen pakte het eindelijk! Mijn lichaam deed weer wat! Er ontwikkelde een mooi eitje die goed gevuld was, de eisprong was perfect terug te zien in mijn bloed. Ik had veel krampen en wat bloedverlies en voelde me niet goed. Ik besloot toch maar even te bellen met de assistente van de fertiliteit en kreeg te horen dat dit zoveel kon betekenen. Een opkomende miskraam of een innesteling, ik kon over een paar dagen pas testen en moest dus echt even wachten.
Ik was zo zeker van mijn zaak dat het bijna klonk alsof ik dit niet wilde….
Het was de dag voor de testdag en ik was nog steeds niet ongesteld. Voorheen werd ik altijd al eerder ongesteld dan gepland dus ik begon wat spanning te krijgen. Zou het dan toch een innesteling geweest zijn? Het werd toch wel wat spannend! Die avond kreeg ik zoveel steken en krampen in mijn buik dat ik amper nog recht kon staan of zitten. Dit was toch niet normaal?! Maar goed, ik moest het nog even afwachten, alles in me zei dat er iets niet oké was. ’s Morgens mocht ik testen en zou er duidelijkheid komen.. Die ochtend doe ik de test en hu?!, positief!!! Hoe dan, nou ja hoe dat wist ik wel ( we kregen immers de opdracht om zo vaak mogelijk thuis aan de klus te gaan) maar ik had dit toch niet aan zien komen na de avond van gisteren. Hoe gek het ook klinkt, ik was niet zo blij. Het voelde niet goed, iets klopte er niet. Mijn gevoel had me nog nooit in de steek gelaten dan zou nu toch ook niet zo zijn. Ik was zo zeker van mijn zaak dat het bijna klonk alsof ik dit niet wilde. Deze dag beleefde ik in een waas, ik kan me er ook amper nog wat van herinneren. De nacht brak aan en weer kwamen die verschrikkelijke krampen, steken en pijn weer. Wat was er toch.. Amper geslapen van de pijn moest toch de dag weer beginnen. De pijn was weg en ik liep naar het toilet. Daar schrok ik me rot, zoveel bloed had ik nog nooit gezien. Flink geschrokken onderzocht ik het toch om te kijken of mijn gevoel klopte. En daar vond ik een vliesje. Ik voelde me ontzettend beroerd en viel daardoor flauw op aandringen van mijn man belde ik naar de poli, ze verzocht langs te komen voor een echo om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten. Aangekomen in het ziekenhuis bleek dat ik dus een vroege miskraam had gehad, dat heeft zo moeten zijn. Gelukkig was het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het klinkt misschien wat luchtig, maar het voelde al in de tussentijd van eisprong naar testperiode niet goed. Het bizarre is dat het besef pas later kwam en ik nog vaak dromen heb gehad over dat niet-normale-bloedbad. Zo klein nog, maar net een positieve test. Wat vreselijk moet het zijn als je al in een verder stadium van je zwangerschap bent.
Weer brak er een nieuwe periode van medicatie aan om er maar voor te zorgen dat het zou gaan lukken. Dit was de laatste ronde met dit medicijn voordat we toch maar gingen overstappen naar een andere aanpak maar het was al een keer gelukt dus het zou eigenlijk moeten lukken….
Word vervolgd.
