Dit is een vervolg blog, deel 1 en 2 nog niet gelezen? Klik dan hier voor blog 1 en hier voor blog 2.
Oke, we hielden positieve moed want ik was nu eenmaal zwanger geweest. Met deze medicijnen zou het toch echt moeten lukken. We gingen een nieuwe ronde in en kwamen dus weer op dag 10 voor een echo om te kijken of er een eitje rijpte, er was niks te zien. Over twee dagen nog maar eens langskomen, het baarmoederslijmvlies was nog heel erg dun en er waren mini eitjes te spotten. Over vier dagen moest ik weer terug komen om te kijken of ze goed groeide, inmiddels zat ik op cyclusdag 13 en had nog goede hoop. Maar toen kreeg ik weer bloedverlies en zakte de moed me in de schoenen, hoe kon dit toch elke keer. Verdrietig ging ik op cyclusdag 17 terug naar het ziekenhuis voor mijn controle-echo. Ik vertelde de fertiliteitsarts het nieuws en ze vertelde me dat dit meestal betekend dat er dan geen eitjes groeien, maar laten we even checken voor de zekerheid. Maar er zat er wel een, één eitje zag er super goed uit en zou over twee á drie dagen gaan springen. Ik kon twee dagen later terugkomen om te kijken of hij ready was to jump. Dus daar ging ik weer, benen in de stangen echo erin, goede hoop maar helaas er was helemaal niks veranderd. Ik kreeg te horen dat het er ook absoluut niet naar uit zag dat dit eitje wat ging doen maar om het zekere voor het onzekere te nemen moest ik over twee dagen toch maar weer langs komen. Mocht er dan niks veranderd zijn zouden we weer mijn menstruatie op gaan wekken en toch echt over moeten op een andere techniek. Ik baalde zo ontzettend, waarom kon het nou nooit eens gaan zoals gehoopt. Ik zat inmiddels op cyclusdag 19 en ja, er zat een eitje maar die wilde niet meer. Twee dagen later ging ik weer naar het ziekenhuis met eigenlijk geen vertrouwen meer in dit eitje. We bespraken mijn gevoel en de arts gaf aan er ook vrij weinig vertrouwen in te hebben dat dit eitje nog gegroeid zou zijn, we checkte het eitje en tot de grote verbazing van ons allemaal was hij toch ineens wat gegroeid. Mijn hoofd dacht op dat moment, ja leuk allemaal maar ik ben inmiddels op cyclusdag 21 en er gaat echt niks meer gebeuren hoor. De fertiliteitsarts dacht er anders over en liet me drie dagen later terug komen. Twee dagen later kwam het bloedverlies weer opzetten, zie je wel ik word gewoon weer ongesteld riep ik tegen mijn man. Ik begon er flink doorheen te zitten, voor deze ronde was ik inmiddels al zoveel in het ziekenhuis geweest met elke keer maar een paar dagen ertussen. Elke vrouw die wel eens een inwendige echo heeft gehad kan zich wel indenken hoe het daaronder voelde, en dan moesten we ook nog thuis even leuk aan de klus. Ik ging weer terug naar het ziekenhuis voor de controle en ging er zelf vanuit dat er geen eitje meer te zien zou zijn, maar eindelijk kreeg ik goed nieuws. Het eitje was al zover dat het een dezer dagen zou gaan springen, tenminste daar gingen ze vanuit (weer aan de klus dus). Om de een of andere reden waren mijn eitjes juist altijd kwijt en niet terug te vinden in mijn bloed dus hier wilde ze wel extra op controleren. En inmiddels zat ik ook al op cyclusdag 24 wat niet echt de normale gang van zaken is.
“Het is raak!” riep ik tegen Bryan. Ook echt een goede eerste zin, maar goed, ik wist het zó zeker! Beide buikpijn van het lachen om mijn reactie maar we moesten het toch maar even over een aantal dagen gaan laten checken of het eitje wel gesprongen was. En zo ging ik dus weer op dat bedje in het ziekenhuis even laten checken hoe het met m’n ei stond. Echt, ik voelde me net een kip soms. Er was te zien dat hij weg was! Halleluja, nou ja hij was wel vaker weg dus we moesten hopen dat hij ook daadwerkelijk gesprongen was. Maar mijn gevoel wist het, ik ben zwanger. Kom over een week even bloedprikken, dan kunnen we het progesteron in je bloed zien. Een week later op woensdag heb ik mijn bloed laten prikken waar ik twee dagen later op vrijdag de uitslag van zou krijgen door de telefoon.
De donderdag tussen het bloedprikken en de uitslag door gingen we bij mijn ouders barbecuen. Met mijn coeliakie is het vaak nog best lastig dus eet ik vaak een biefstukje die ik het liefst zo rood mogelijk heb. Mijn moeder die eigenlijk nooit vroeg of ik al zwanger was riep uit het niks tegen mijn vader: “Dat biefstukske van ons Désiree doorbakken hoor, want die is zwanger!” We wisten nog niks en ze wisten ook echt niet hoever het stond deze ronde. De dag erna ging ik op visite bij mijn beste vriendin en haar hond springt altijd tegen me op en komt altijd lekker kroelen, dit keer niet. Haar reactie: “Dan ben je zwanger!” Ik vertelde haar dat de arts me die dag zou gaan bellen of ik überhaupt een eisprong had gehad en of het progesteron-gehalte in mijn bloed goed was. Ik zat nog bij haar toen hij belde, het progesteron was zo hoog dat het wel zeker was dat ik een goede eisprong had gehad. Zaterdags werd ik zo misselijk en voelde me echt mega beroerd terwijl ik op de koffie was bij mijn schoonmoeder.
Zondagochtend, ik mocht nog niet testen, want officieel was dinsdag pas mijn NOD maar toch kriebelde het. Mijn man en ik besloten een extra vroege test te doen, ik voelde me namelijk echt niet lekker en moest een babyshower organiseren die dag. De twijfel sloeg ineens toe, wie weet kwam het van de drukke dagen die ik had gehad. Ik deed de test en vol spanning wachtte we af. En ja hij was positief! Tranen van geluk maar toch ergens nog wat voorzichtig, ik was immers nog vroeg. We besloten om dinsdag nog een test te doen en als die positief zou zijn op woensdag naar onze ouders te gaan.
Dinsdag brak aan en ik deed voor de zekerheid nog een test. Super positief! Zo ontzettend blij en gelukkig was het ons eindelijk gelukt. Toch?!
Hoe het verder ging laat ik je snel weten.
XoXo Dees
