Vroeger, toen ik enkel nog maar droomde over hoe het later zou zijn om een eigen gezin te hebben dacht ik altijd mama te gaan worden van een groot gezin. Ik zag mijn tante aan tafel zitten met 4 kinderen en ik dacht alleen maar, dit wil ik ook! Toen ik en Bryan over kinderen gingen spreken, wat verder in onze relatie moest hij er wel even aan wennen. Vier, amai dat is echt wel veel! Zullen we dan niet 3 doen? Ja, toen zeiden we het letterlijk zo, net alsof je even op de bakkersafdeling van de supermarkt een baby kon bestellen. Maar dromen mag….
Toen onze plannen echt vorm begonnen te krijgen en ik stopte met de pil hadden we nooit gedacht dat een maand later ons hele leven zou gaan veranderen. Die kinderwens werd on hold geschoven en we moesten eerst mijn gezondheid maar eens op orde krijgen. Inmiddels weten jullie wel dat dat niet is gelukt. Drie kids, dat ging hem niet worden en zelfs één kindje leek even geen haalbaar plan. Er werden vele opties besproken, vele doktoren gezien en één liefdes baby zou mijn lichaam toch echt wel aan moeten kunnen, let’s go dus! Toen de zwangerschap ook nog wat jaartjes liet wachten waren we dolgelukkig toen ik eindelijk op 9 juli 2017 een positieve test in mijn handen had. En zo geschiedde, ons klein Tuttie die nu alweer bijna 2 1/2 jaar is en dus volgens de buitenwereld klaar is om grote zus te worden…..
Steeds vaker krijgen wij dus ook de vraag waar baby nummer twee blijft. Eerlijk? Ik vind het hondsbrutaal. Niemand hoort te vragen waar een baby blijft. Besef je dat er zoveel mensen zijn die wensen voor een baby, waarbij het maar niet mag lukken. Maar buiten dat om, waarom moeten er dan minimaal twee kinderen zijn, is één niet genoeg? Het lijkt er haast wel op, als ik vertel dat het bij ons alleen bij Viënna blijft, krijg ik zulke vreemde blikken. De vraag: “Oh, vind je dat niet zielig dan?” Of. “Ahh, maar dat kind verdiend toch ook een broertje of zusje?” Krijgen we steeds meer te horen. En die bizarre reacties gingen in mijn hoofd zitten, doe ik ons meisje echt te kort dan? Het ligt allemaal aan mij, want mijn lichaam werkt niet mee. Doe ik Bryan te kort met één kindje? Het zijn gedachten die je gek kunnen maken, dus je gaat praten of je frustreren. Bij mij komt altijd eerst optie twee en dan heeft Bryan heel snel door dat we moeten praten. Hij die me altijd weer duidelijk maakt dat dit niet mijn fout is, dat hij enig kind is en nooit een broertje of zusje heeft gemist. Dat wij alleen maar mogen en kunnen genieten van ons wonder, want dat is ze, een wonder.
Ik zal af en toe hulp nodig hebben wanneer mijn lichaam me in de steek laat. En dan is het belangrijk dat je weet van wie je de hulp kan en mag gebruiken.
Ook krijgen we ook weleens de vraag van onze directe kring, die hem overigens op een hele nette manier stellen. Of we de wens hebben voor een tweede. Als eerste raden alle doktoren het me af, het is niet verstandig om nog een zwangerschap van mijn lijf te vragen. Diep in mijn hart zit die wens er, maar mijn hoofd weet beter. Maar toch is het lastig als je een ander voor jou beslist dat het er bij één blijft. Sinds ik van de Oxy af ben kan ik genieten van mijn eigen kindje. Ik zie haar en neem alles in me op van wat ze doet. Mijn lichaam heeft het zwaar gehad tijdens de zwangerschap. De bevalling ging me, ondanks dat hij 32 uur lang duurde, wonderbaarlijk goed af. Maar er is meer dan zwanger zijn en bevallen, dat is namelijk echt alleen het begin. Het moederschap is een uitdaging, iets waar wij vooraf veel hebben over moeten spreken met onze familie. Ook al weet je niet wat je kan verwachten als je voor de eerste keer moeder wordt. Je weet dat het niet makkelijk gaat zijn. Ik zal af en toe hulp nodig hebben wanneer mijn lichaam me in de steek laat. En dan is het belangrijk dat je weet van wie je de hulp kan en mag gebruiken. En als het dan zover is dat ik het nodig heb, dan is het ontzettend lief dat zij ons willen helpen, al ben ik niet zo’n vrager om hulp. Ik heb ontzettend veel geluk dat ons meisje een echte slaapkop is, alle momenten die zij slaapt pak ik ook mijn rust. Nu ze alleen is kan dat ook echt, er is geen ander kindje wat mijn energie nodig heeft. Ook nu we alleen Viënna hebben kan ik er voor haar zijn, ik kan niet alles maar ik ben er wel. En ook al is er altijd een wens, twee is teveel. Teveel voor mijn lichaam. Ik geniet van de kindjes van familie en vrienden, dat zijn dan maar mijn tweede baby’s.
XoXo
Dees
