Blog

Blog: Ik ben verslaafd…

Keiharde woorden, 100% realiteit. Niet aan drugs of alcohol zoals de eerste gedachten bij verslavingen zijn, maar aan een medicijn. Een medicijn waar ik inmiddels vanaf ben. Een medicijn wat naar mijn mening veel te snel voorgeschreven word en als we zo door gaan gaan we hierin Amerika achterna. Daar waar “Oxy” een van de meest voorkomende verslavingen is. Ik schrijf deze blog om jou te waarschuwen, want ik ben er nu vanaf, maar de verslaving blijft, voor altijd. Ik neem je mee naar hoe het begon en hoe het nu met me gaat. Maar eerst laat ik je twee stukjes lezen om te weten over wat voor medicijnen ik het heb:

Oxycodon is een zeer verslavend medicijn, waarmee bedoeld wordt dat er een sterk fysieke afhankelijkheid kan ontstaan. De pijnstiller is een semi-synthetisch opiaat, wat bekend staat om de effectieve werking tegen hevige pijn. De werking van oxycodon is te vergelijken met die van stoffen als morfine en heroïne.

OxyContin, “Hillbilly Heroïne” genoemd vanwege het wijdverspreide misbruik ervan in het Appalachen gebied, is een groot misdaad probleem in de Verenigde Staten geworden. In één district werd geschat dat verslaving aan dit middel verantwoordelijk was voor 80% van alle misdaad.

Het is bijna 6 jaar gelden dat ik mijn eerste, toen enkel nog, Oxycodon innam. Ik kreeg deze voorgeschreven, een aantal maanden na het auto ongeluk. Inmiddels had ik al veel verschillende medicijnen gehad zonder resultaat of waar ik op reageerde met een allergie. Het begon met tweemaal daags 10 milligram, één bij het ontbijt en één met het avondeten. Het leek een beetje te helpen maar absoluut nog niet voldoende, dus werd er na een goede maand drie maal per dag 20 milligram voorgeschreven. In het begin leek het wat werking te hebben maar langer dan één week bleef dat gevoel niet. En zo ging het door, ophoging na ophoging tot er ook langwerkende medicijnen werden voorgeschreven. Oxycontin in combinatie met nog een extra pijnstiller moest ik gaan slikken om een soort van te kunnen functioneren.

Mijn man en mijn familie zagen mijn karakter langzaamaan veranderen, ik was mezelf niet meer. Van de sociale vrolijke Dees bleef weinig over, ze kregen er een snel geïrriteerde versie van terug die liever in huis bleef waar ik niet teveel prikkelingen zou krijgen. En de pijn? Die werd niet minder maar leek steeds weer meer te worden. Doordat dit medicijn zo verslavend is gaat je lichaam dus naar meer en meer vragen, dat gebeurde bij mij ook. Ondanks dat ik zelf tijdens mijn gebruik nooit wat heb gemerkt van mijn karakterveranderingen, wist ik wel één ding zeker. Ook omdat dit me vaak verteld was door specialisten. Ik gebruikte al teveel Oxy voor mijn gewicht en voor mijn lichaam en toch wilde doktoren ophogen om mij pijnvrij te krijgen… Maar ik zou daar dan toch ook weer aan gewend raken? “Waar is dan het einde?” Riep ik vaak. Dus nog verder ophogen ging ik echt niet doen! Ik wilde er vanaf, maar wat dan? Er was geen andere keuze dus ik moest dit wel blijven gebruiken. Ik accepteerde het met de jaren ondanks dat mijn omgeving maar bleef zeggen: “Ga van die zooi af!” Ik had geen keuze, volgens doktoren. “Dus hou alsjeblieft je mond.” Dacht ik dan. “Ik wil er toch zelf ook vanaf!” Er vlogen jaren voorbij en elke maand nam ik zonder het zelf te weten ook weer een stukje afscheid van mijn eigen karakter….

Het was 13 december 2019 toen ik mijn zoveelste afspraak had in het Erasmus MC in Rotterdam. De laatste twee bezoeken kreeg ik te horen dat er echt geen andere opties meer voor mij mogelijk waren, maar dit keer zat er een andere professor bij. Hij vertelde me, dat ik toch wel duidelijke schade heb in mijn hersenen wat nogal hard aankwam. Maar hij vertelde me nog meer, ik kan van de Oxy af. Ondanks mijn zware verslaving, ondanks dat mijn lichaam er naar snakt. Ik ga dit doen! De verslaving blijft de rest van mijn leven, het zal met vallen en opstaan gaan. Maar ik kan stoppen en als ik zou willen zelfs cold turkey. “Misschien moet je daar over nadenken?” werd me gevraagd. Absoluut niet! Stoppen met die zooi! Hij vertelde me het plan van aanpak, hoe we alles zouden gaan doen. Ik kan niet zonder pijnstilling en ik ga opnieuw revalideren dus ik heb hiervoor wel iets nieuws nodig. Iets wat kan concurreren met de Oxy, maar zonder het verslavende gedeelte en zonder altijd stoned te zijn. Ik krijg er vier verschillende medicijnen voor terug, elk met zijn eigen werking. Het gaat een soort reactie opwekken in mijn hersenen die ervoor zorgen dat het een pijnstillend effect geeft. Dik twee uur hebben we naar hem geluisterd en ik had er zin in, hoe gek dit misschien ook klinkt. Eenmaal thuis gekomen vertel ik het mijn moeder die op Viënna aan het passen was. Zo gelukkig, eindelijk kon ik van deze zooi af.

Het is zaterdag 14 december 2019, vanaf vandaag geen Oxy meer. Spannend! Maar ik ga ervoor. We lopen naar mijn schoonouders voor een kopje koffie, ik voel me moe en heb pijn maar ik moet en zal de deur uit. Bryan vraagt me hoe ik me voel als we er naartoe lopen. Gaat goed hoor! We drinken koffie en ik begin me steeds slechter te voelen, de wereld gaat een beetje aan me voorbij en ik dring Bryan op om zijn koffie achterover te gooien en echt naar huis te gaan. Ik begin me namelijk wel wat slechter te voelen en moet ook nog naar huis lopen. We gaan naar huis en Bryan vraagt me weer hoe het gaat, mijn antwoord: “Als dit het is, peanuts!” Ik heb het wel zwaar, maar goed, dit kan ik wel aan. En toen kwamen we thuis, mijn lijf leek los van mijn mind te staan en dacht, zoek jij het even uit. Ik ben gaan liggen in de bank en heb me nog kleine stukjes verplaatst. Zweten, trillen, koud, warm, vermoeid, misselijk, overgeven. Alles kwam tegelijk, ik kon niet wachten om te gaan slapen. Wist ik veel dat toen het ergste nog moest gaan komen. We gingen naar boven want ik kon niet meer, liggend op bed ben ik keihard gaan trippen. Niet voor even, maar de hele nacht lang. De Oxy uit mijn nachtkastje had ik al naar beneden gegooid. Omdat ik ’s nachts niet alleen naar beneden kan dacht ik, dan kan ik het ook niet pakken. Bryan houdt me wel tegen mocht ik toch leip gaan. En dat ging ik, als het naast me had gelegen weet ik niet of ik het gepakt had… De ochtend brak aan en ik was gebroken, ik voelde me verschrikkelijk maar was heel zeker van mijn zaak. Nooit meer Oxy voor mij. Dit afkickproces had ik misschien wat onderschat, maar de aanhouder wint. Toch?!

Het is maandagochtend zeven uur. Ik trek al mijn kastjes en tassen leeg, alle Oxy moet mijn huis uit en snel. Hoe vastberaden ik ook ben nooit meer een Oxy te nemen, ik weet wel dat één zwak moment genoeg is. En wat doe ik dan? Ik gooi alles in een zak en breng het naar de apotheek. “Alsjeblieft, gooi maar weg, dit wil ik nooit meer! Kan je het ook direct uit het systeem voor me halen?” De apothekerassistent haalt het uit mijn bestellijst en neemt alles voor me in. De week gaat met ups en downs en ik merk dat alles vraagt naar Oxy, maar ik niet. Ik wil het niet, dan lig ik vandaag maar in de bank. Weet je wat? Laat me gaan lopen, dan kan ik er niet aan denken. Ik heb het echt mega zwaar, maar ik weet waarvoor ik het doe. Ik merk nu namelijk al de verschillen, ik krijg zoveel meer mee van de wereld. Ik zie mijn dochter en niet zoals vorige week. Nee, ik zie haar nu écht. Ik ben er 100% bij.

In de weken erna reageren familie en vrienden zo lief. Dat ze me weer meer de oude vinden, dat ik weer kan lachen en dat ik weer mezelf ben. Goed bedoeld natuurlijk, maar wat kwam dat hard aan. Ik wist namelijk niet hoe ik was mét Oxy. Waarom zei niemand ooit dat ze me niet meer mezelf vonden? Bryan vertelde me dat hij me weer zag lachen, dat ik weer de Dees werd waarop hij verliefd was geworden. Ik vroeg hem waarom hij in hemelsnaam nog bij me was? Je blijft toch niet bij mij als ik altijd zo boos was? (Iets wat ik zelf dus nooit door had) Zijn antwoord was: “Ja, in goede en slechte tijden toch?” Janken dat ik heb gedaan. Hoeveel hou je wel van iemand als je zelfs dan bij me blijft.

Inmiddels zijn we een half jaar verder. Een half jaar waarin ik één terugval heb gehad. Ik heb nooit meer een Oxy aangeraakt, al kan ik ze nog steeds bestellen en heb ik al 100 keer de Oxy uit mijn gegevens en bestellijst laten halen. Dat vind ik bizar. In de terugval had ik het zwaar, het leek alsof ik opnieuw moest afkicken zonder dat er Oxy in was gegaan. Dit blijft mijn hele leven, maar dat kan ik wel aan. De wereld is zoveel mooier nu, mijn gezin, mijn familie en vrienden die verdienen mij, Niet-Oxy-Dees.

XoXo Dees