Een nieuwe fase breekt aan, onze kleine tut gaat naar de peuterspeelzaal, het loslaten gaat vanaf nu beginnen….
Toen ik in 2014 thuis kwam te zitten na het auto-ongeluk heb ik me veel alleen gevoeld samen met mijn hondje, Diva, zij was er altijd. Het was een tijd waarin ik veel vriendschappen verloor, want ik was niet meer Dees die altijd lachte, niet meer die gek die op tafel klom om even te dansen, maar vooral niet meer die drukke overenthousiaste jonge vrouw. Ik had pijn, was boos en verdrietig op de wereld. Ik verloor niet in een klap mijn passie, maar ook wat ik dacht wat vrienden waren.. Nu weet ik wel beter, het mag duidelijk zijn dat je je echte vrienden pas in moeilijke tijden leert kennen. Jullie weten wie jullie zijn en ik ben jullie zó dankbaar.
De tijd vorderde, maar mijn lichaam ging niet mee in het herstel. De baby-fever bleef aanhouden en op 8 maart 2018 werd na een lang traject ons meisje Viënna geboren. Ik was niet meer alleen, vanaf nu was er altijd iemand bij mij, iemand waarmee ik hoe dan ook verbonden zou zijn. Begrijp me niet verkeerd, mijn man is mijn zielsverwant maar die werkt natuurlijk ook gewoon.
Een bijzonder mooie maar ook zeker pittige tijd brak aan, je kindje leren kennen is een prachtige ontdekkingsreis. Elke dag houd ik een beetje meer van haar, ook al denk ik vandaag dat dat morgen echt niet kan. Zo’n klein mensje wat direct ook zoveel van jou houdt, die inspeelt op jouw gevoel en met wie je altijd verbonden blijft. Twee en een half jaar heb ik haar elke dag bij me gehad, geen dag zijn we zonder elkaar geweest. Zo goed als ieder uur waren we samen, oppas was niet nodig want mama is altijd thuis. Logeren? Leuk geprobeerd maar dat werd hem niet. Maar na twee en een half jaar word het tijd, tijd om door te groeien ook los van mama.
Het moment breekt aan, Viënna gaat dus naar de peuterspeelzaal. Twee ochtenden per week. Waarom dan als je altijd thuis bent krijg ik vaak te horen, omdat ze eraan toe is. Viënna is een heel sociaal meisje met een pittig karakter, een leider, moet uitgedaagd worden om niet snel verveeld te raken en is dol op andere kindjes. Daarom hebben we ervoor gekozen haar twee ochtenden te laten gaan en wat heeft ze er zin in.
Al een half jaar roept ze dagelijks: “Mama, Viënna nu naar school? Mama, Viënna vanavond naar de kindjes he?!” Of zelfs midden in haar dromen:” Maaaaamaaaaaaaaa, Viënna school!” Je begrijpt, we hebben dus echt naar deze dag toegeleefd. We maakten een aftelkalender, tot vandaag, waar ze elke dag een sticker op plakte. Trots dat ze was moest Bryan elke avond even de sticker bekijken die ze die dag geplakt had en dan werd het vervolgd met: “Ja papa, Viënna gaat vanavond naar school.”
En nu is het echt zover, morgen is het woensdag 16 september 2020. De dag dat ik ons klein meisje voor het eerst bij een ‘vreemde’ achter moet laten. En dat vind ik lastig, heel lastig. Iets wat ik niet verwacht had, want tot een paar dagen terug had ik er ook zo’n zin in voor haar. En nu ben ik toch een beetje verdrietig, hoe vreemd het misschien ook voor je klinkt, ik heb er serieus hartenpijn van. Ik moet haar beetje bij beetje los gaan laten voor haar persoonlijke ontwikkeling en voor mijn eigen gezondheid. Ik gun haar de wereld, veel speelplezier en een geweldige tijd op de peuterspeelzaal.
Liefs, Dees
