Mijn zwangerschap was zwaar, de onzekerheid over hoe verslaafd Viënna geboren zou gaan worden, hoe zwaar zal het afkicken voor haar zijn, gaat haar ademhaling stoppen en hoe verloopt het daarna, mijn lichaam wat een zwangerschap amper kon dragen, bekkeninstabiliteit, een met 25 weken ingedaalde baby en daarbij nog veel kleine kwalen. Maar alles voor ons klein V-tje/ tuttie, ja zo noemde wij haar toen al.
Toen ik op 3 februari mijn babyshower had was ik ervan overtuigd een blaasontsteking te hebben, ik moest zoveel plassen en had mega krampen ook in mijn zij, ik was ontzettend misselijk en koortsig. Na een kort overleg met mijn moeder en Bryan zou ik maandag even langs de huisarts gaan om dit te laten checken. Het bleek een nierbekontsteking en zei vertelde me dit toch even 2 dagen later op woensdag bij de gynaecoloog voor te leggen. Dit omdat er natuurlijk meer speelde in mijn gezondheid.
Toen wij 2 dagen later bij de gynaecoloog waren werd het opgenomen in mijn dossier en kreeg ik mijn reguliere checks. Ik vroeg haar om even te kijken naar eventuele ontsluiting omdat ik die nacht amper geslapen had door menstruatie achtig krampen. Liever niet, was haar antwoord want dit kan ook een bevalling opwekken. Tja, koppig dat ik ben stond ik erop en moest ze van mij toucheren, ik vertrouwde er gewoon echt niks van. En toen ging het heel snel…
Alles zag ernaar uit dat ik deze dag nog zou gaan bevallen…
Nog geen halfuur later had ik aan de ctg gelegen en werd ik met een bloedgang naar de verloskamers gereden. Alles zag ernaar uit dat ik deze dag nog zou gaan bevallen. Aangesloten op de ctg met flinke weeën werd ik heel goed in de gaten gehouden. Longrijping waren niet nodig omdat ik zwanger was van een meisje, waar jongens nog longrijpers krijgen met 34 weken is dat bij meisjes dus niet het geval. Helse uren gingen aan ons voorbij, de hele dag waren we zoet op de verloskamer. Ik vond het verschrikkelijk, ik was namelijk helemaal ingesteld op een keizersnede of het proberen van een vaginale bevalling rond de 39 weken. Omdat ik ontzettend veel last heb van heimwee kon ik alleen maar huilen. En dit klinkt heel raar maar aan het nu gaan bevallen dacht ik niet, wel aan Diva ons hondje waarvan ik geen afscheid had genomen voor een paar dagen. Nu denk ik ook echt, Dees wtf! Maar zo ging het wel in mijn hoofd, de heimwee nam alles over.
Wat waren we blij dat na een paar uur mijn ontsluiting staakte. Toen dit een paar uur stabiel was mocht ik gelukkig naar huis maar werd de controle nog strenger. Mijn beval plan (geschreven door mijn gynaecoloog, de heldin!) viel totaal in het water. Want we hadden net besloten toch te proberen via de vaginale weg te bevallen. Dit met een epidurale vanaf de eerste cm. Ja, je leest het goed. Het idee was constante epidurale te geven zodat ik nooit zou moeten gaan persen. We zouden wachten tot voorbij de 10cm zodat mijn baarmoeder zelf ons tut naar buiten zou drijven. Bijzonder he?! Ze had een paar weken vooraf een verlamde vrouw begeleid bij wie het zo was gelukt, dus ook voor mij was dit het proberen waard.
2 dagen later moest ik weer op controle om te checken of mijn ontsluiting zou blijven stilstaan. De gynaecoloog zei me “Laten we hopen dat je niet bevalt, maar ik verwacht je morgen te zien op de verloskamer… ”
Hoe ons verhaal verder verliep en hoe ik nog 4 weken met ontsluiting en serieuze weeën (nee geen oefen weeën of indalings weeën) doorliep zal ik later delen.
Lees je de komende weken mee tot aan mijn 32 uur durende bevalling op 8 maart 2018?
Liefs, Dees
