Nog nooit waren we er zo klaar voor, nooit eerder voelde het als het moment, het moment dat ons gezin klaar zou zijn voor een tweede kindje. De wens, het plaatsje in ons hart, de nog zoveel meer liefde, het zal niet opgevuld gaan worden met een kindje. En ook al weten we dat al zo lang en zijn we ontzettend gezegend met ons wonder het doet zeer, de afgelopen weken meer dan anders.
En niet alleen wij zijn er klaar voor, we praten er niet over waar Viënna bij is maar Viënna kan er niet over stoppen. Mama komt er dan ook een zusje? Mama, nee niet die kleertjes aan een ander kindje geven, jij moet ze bewaren! Die zijn voor mijn zusje… Ze is er zo over bezig en ontzettend geïnteresseerd in het hoe en wat van baby’tjes. Zit die dan ook in jou buik mama? Kan ik dan met de baby spelen? Zal ik die lekker eten geven mama? En hoe lief die dingen vaak ook klinken het doet ook een beetje zeer. We vertellen haar de waarheid, geen mooi verhaaltje wel in kindertaal. Wij blijven met zijn 3 hè tut. Oh omdat mama pijn in de nek heeft toch papa?
En ik wil niet verwend klinken, want ook wij hebben jaren moeten wachten tot ik zwanger mocht raken. Maar het is ons gelukt, ik gun het iedereen, ook jou wens mama. Maar ik gun het mezelf ook, ook een tweede keer. Het zien van de beelden van mijn zwangerschap, alle mooie babyfoto’s thuis, van vrienden of op Instagram, het is allemaal zo ontzettend confronterend. En nee we gaan het niet doen, maar accepteren heeft tijd nodig en dat doet zeer.
Soms krijg ik de reactie maar je kan toch wel een kindje dragen? Dat is je al eens eerder gelukt, waarom kan dat nu niet dan? Maar denk na: Een kindje is niet enkel een zwangerschap, je bent er jaren/ de rest van je leven mee bezig. Het opvoeden, het groot brengen de energie die dat kost. Energie die ik niet heb en ook iets waarmee in mijn omgeving niet mee kan en mag opzadelen. Bryan en onze familie en vrienden helpen ons waar ze kunnen, maar als wij voor een kindje kiezen, kiezen wij daarvoor niet onze omgeving.
Hoe wij dat met Viënna hebben gedaan? Gaat die vraag nu door je hoofd? Voordat ik überhaupt met de pil stopte zijn wij naar dokteren etc. gegaan maar ook naar onze familie. (Lees deze blog voor meer daarover) Vragen om hulp, hun advies en hun mening. Ze stonden voor de volle 100% achter ons en dat hebben we elke dag van mijn zwangerschap maar ook zeker nu nog gevoeld. Als ik nu zwanger zou geraken (wat een wereldwonder zou zijn want een kindje heeft met deze medicatie geen kans, maar even in gedachten) dan zouden ze er zeker weer zijn. Ze zouden helpen waar ze kunnen maar waar ben ik dan fysiek? Kan ik dan mijn bed nog uit? Kan ik er nog zijn voor ons tut, voor Bryan, voor het 2e kindje en voor mijn familie en vrienden? Tot hoever wil je gaan…
Als ik nu op dit moment kijk naar wat ik met Viënna kan valt daar hopelijk ook echt nog wat winst te behalen. Hoe leuk zou het zijn als ik ooit eens met haar in een draaimolen kan? Of misschien op een glijbaan/ schommelen? Fietsen? Die voor een gezonde mama kleine dingen zou ik zo graag doen. De kans is klein dat me dat ooit gaat lukken maar het voorop stellen van mijn gezondheid boven de wens van een tweede is het begin.
Ik, nee wij kiezen ervoor dat ik er ben voor ons Viënna en voor mijn gezin/familie & vrienden. Dat ik zoveel als dat kan ook kan doen met haar. En ook al is dat niet net zoveel als een gezonde mama kan, liefde overwint alles.
Liefs, Dees
