Zoals veel van jullie mee hebben gekregen hebben wij de afgelopen maar dagen in flinke spanning geleefd. Na een goed uitstrijkje dacht ik te kunnen ademen maar kreeg ik een dag later te horen dat er wel een plekje gezien was op mijn rechter eierstok. Verder werd me niks verteld, ik moest afwachten. Ik neem je even mee naar het begin:
Het is de zomer van 2021 dat ik na een miskraam en mijn covid vaccinaties ineens een nogal vreemde menstruatie krijg, of beter gezegd was het nog wel een menstruatie? 3 dagen ongesteld, 2 dagen niet, 2 weken ongesteld, 1 dag niet, 5 dagen ongesteld, 1 week niet… en zo ging dat maar door. Ik wist dat mijn baarmoeder helemaal schoon was na de echo van onze miskraam maar wat was dit dan? Was het van het vaccineren? Inmiddels las ik met regelmaat dat er bij veel vrouwen de cyclus ontregeld geraakt is na het vaccineren dus ik liet het maar even. Ik zou toch 30 worden in november en het uitstrijkje krijgen, mocht het dan nog zo zijn dat kunnen we het verder bekijken.
En zo werd het november, maar een uitstrijkje maken word liever niet gedaan tijdens je menstruatie. Lastig dus als je zoveel menstrueert. Ik moest dus maar wachten tot er een dag was dat en de huisarts plaats had en ik niet ongesteld was. Eindelijk kon ik 14 januari 2022 komen.
Op de afspraak met de huisarts bespreken we mijn klachten. Ik heb dus een nogal vreemde menstruatie, heel veel extreme buikpijn, voel me zwak door het vele menstrueren en heb ontzettend veel haaruitval (lees bossen tegelijk!). Terwijl de huisarts het uitstrijkje maakt begin ik weer hevig te bloeden, ik krijg te horen dat ze dit geen fijn teken vind en alles er nogal geïrriteerd uit vind zien. No shit sherlock! Ze wilt graag een aanvullend onderzoek uitvoeren, er wordt direct bloed geprikt en laten we toch maar zo snel als mogelijk een echo maken. De uitslag van het uitstrijkje hoor ik of van haar of ik krijg een brief. Het duurt ruim anderhalve week (waarin ik gelukkig intussen al wel de echo heb kunnen laten maken) maar dan eindelijk is mijn uitslag binnen bij de huisarts en krijg ik te horen dat alles goed is. Wat een opluchting! Er valt een last van mijn schouders en ik denk dat de rest wel goed zit. De assistente verteld me dat ze de uitslag van het echo onderzoek al wel binnen heeft maar dat deze nog niet verwerkt is. Hiervoor moet ik dus morgen weer terug bellen.
Op donderdag 27 januari bel ik terug met eigenlijk het idee dat het wel goed zal zitten, en daar kwam toen de klap. We hebben een vaag plekje gezien op je rechter eierstok en we hebben geen idee wat het is maar het ziet er niet zo netjes uit, en of dit de oorzaak van je klachten is is de vraag. De gynaecoloog moet dit verder gaan onderzoeken. De dokter verteld me dat ze de verwijzing klaar zal maken en dat ik binnen een week de uitnodiging van de gynaecoloog zou gaan zien. Het is dezelfde avond dat ik om 22.00 uur nog de verwijzing ontvang in mijn dossier…
De volgende ochtend ga ik maar direct zelf bellen, ik wil nu weten wat het is en voordat de assistente van de gynaecoloog een afspraak heeft gepland dan weet ik dat pas weer na het weekend. Wat dat betreft heb ik nul geduld en had ik het liefst nog gisteren dan vandaag de afspraak gehad. Alles spookt door mijn hoofd en waar ik me het ene moment positief houd zakt op het andere moment mijn wereld in elkaar. Wanneer ik de assistent eindelijk te pakken krijg krijg ik te horen dat ik er pas op sta voor 2 maart? Hoe kan dit wanneer mijn arts zegt dat dit zo snel mogelijk onderzocht moet gaan worden? vraag ik aan haar. Ze kijkt in mijn dossier en ziet inderdaad dat dit erbij staat, ze bied haar excuus aan en laat me weten dat ze een gynaecoloog mijn echo laat beoordelen en dat ik daarna hoor of hij er spoed in ziet. Zo ja, dan zal de afspraak een stuk naar voor worden geplaatst anders blijft 2 maart staan. Een paar uur later word ik gebeld met de mededeling: er is iemand uitgevallen, we hebben plaats voor je dinsdag om 10.30 uur kan je dan komen? Ik vraag niet verder door en ben blij dat ik snel kan komen, ik wil gewoon weten wat het is.
Het weekend gaat erover en ik heb echt allerlei scenario’s in mijn hoofd, zolang ik maar bezig blijf denk ik niet aan dinsdag.
En zo was het dan vandaag eindelijk zover na 5 hele lange dagen zover. Bryan ging mee, ook al mocht hij niet mee hij zat iets verderop in de ontvangsthal van het ziekenhuis. Mocht er wat zijn dan was hij dichtbij me, alles zei me dat ik niet alleen moest gaan. Ik was wat aan de vroege kant, maar was direct aan de beurt. Zijn eerste woorden: Heb je je partner meegenomen en weet je waarom we je vandaag ontvangen bij de spoedpoli? Daar ga ik, dat is alles wat ik dacht. Spoedpoli? Er was toch een plaatsje vrijgekomen?! Het vage plekje was toch niet zo’n vaag plekje als de huisarts me had verteld maar heeft alle kenmerken van een tumor. Laten we snel gaan kijken waren zijn woorden vanuit wat ik zie zullen we verder onderzoek in gang zetten. Ik voelde letterlijk tranen achter mn ogen branden, hoe kan dit. Verstijfd van spanning zat ik klaar voor de echo, de meest vriendelijke gynaecoloog ooit liet me meekijken en vertelde alles wat hij zag. Tot het even stil werd.. Ineens kwamen de woorden die ik wilde horen, ik zie niks! Er is geen tumor te zien! Een kreet van verlossing en opluchting volgde, tranen die ik net in kon houden schoten zo’n beetje naar mn keel. Maar wat is het wel (geweest) dan? Blijkbaar heeft er een flinke cyste gezeten die gesprongen is, vandaar dat ik vergaan ben van de buikpijn. Er zijn nog een paar kleine cyste te zien aan de linker eierstok maar die ruimt mijn lichaam waarschijnlijk zelf helemaal op. Hoe heeft dit nu toch allemaal kunnen gebeuren? De gynaecoloog verwacht dat mijn mirena spiraal de oorzaak van dit alles is en dat deze de cyste heeft veroorzaakt, ook zouden al mijn andere klachten heel goed van de spiraal kunnen komen. Hij raad me aan de spiraal eruit te halen, wat ik ook maar per direct laat doen want ik zie al bijna 4 jaar af met dat kreng. Het voelt daadwerkelijk als een verlossing, ondanks dat natuurlijk de hormonen van de spiraal nog in mijn lijf zitten. We gaan mijn lichaam zichzelf laten resetten en over 3 maanden is kijken hoe of wat mijn cyclus is. Daarop volgend ga ik samen met de gynaecoloog op zoek naar een goed alternatief wat passend is bij mijn lichaam, maar je begrijpt die mirena moet mij niet meer bellen!
Hoe nu verder: Het is belangrijk dat ik goed in de gaten houd of ik geen buikpijn krijg en of dat de steken weer terug komen. Mocht dat zo zijn dan kan ik direct terug komen voor een controle maar alles ziet er goed uit en wij kunnen weer ademhalen!
Wat ik jullie wil zeggen is houd alsjeblieft je lichaam in de gaten en trek op tijd aan de bel.
Krijg je de oproep voor een uitstrijkje, ga!
Bedankt voor alle lieve berichten, ik heb vandaag de schrik van m’n leven gehad maar gelukkig met de meest positieve uitkomst ooit.
Liefs, Dees
