14 december 2019, de dag die mij een nieuw leven gaf. De dag die me een kans gaf om eindelijk een grote stap te wagen. Deze blog sluit aan op mijn eerste afkick blog, klik hier om deze te lezen.
Wat een jaar, een jaar waarin ik mezelf opnieuw leerde kennen. Een jaar vol nieuwe/oude emoties, emoties die ik nog niet volledig onder controle heb maar dat wel langzaamaan leer. Emoties die zes jaar lang uitgeschakeld zijn geweest. Ik was vlak, en om dan ineens alles weer te gaan voelen is vreemd, onwennig maar vooral heel eng.
Via iInstagram heb ik me een aantal keer uit gelaten over dat ik het toch wel zwaar had en dat was vaak nog zacht uitgedrukt. Totaal kreeg ik in het eerste jaar vier terugvallen, nooit heb ik terug naar de Oxy gepakt en dat was niet altijd even makkelijk. In een terugval voelt het alsof ik gewoon nog aan de Oxy zit maar dat ik te laat ben met een volgende inname. Mijn lijf bibbert, mijn focus is volledig weg, ik ben ontzettend misselijk, heb het koud, warm en zweet. Helder nadenken gaat moeilijk, emoties heb ik op dit moment niet onder controle. Wat me op deze momenten helpt om niet naar de Oxy te pakken is naar buiten gaan. Hoe zwaar mijn lichaam ook voelt. De frisse lucht in en mijn gedachten zoveel mogelijk verzetten. Tegen deze terugvallen zal ik de rest van mijn leven moeten blijven vechten…
Ook zijn er een aantal vragen die ik regelmatig krijg die ik nu nog voor de laatste keer zal beantwoorden in deze blog.
De meest voorkomende vraag is toch wel of ik geen spijt heb dat ik zwanger ben geraakt met Oxy terwijl ik er nu toch echt vanaf ben. Nee dat heb ik niet, natuurlijk vind ik het verschrikkelijk dat ons meisje heeft moeten vechten en wat ze allemaal al heeft moeten doorstaan. En dat er nu nog dingen zijn wat voor haar ook blijvend is. Deze keuze hebben wij samen genomen na heel veel overleg met de beste doktoren die er op dit gebied zijn. Bovendien maakt dit onze dochter sterker en meer bijzonder dan wie dan ook. Daarbij komt ook dat ik met de medicijnen die ik nu gebruik ook absoluut niet zwanger mag raken omdat dit nog vele malen schadelijker is. Beter gezegd, een kindje heeft geen kans. Ja, Viënna heeft af moeten kicken, heeft HSP en wie weet heeft ze later ook concentratie problemen. Maar hier valt ook weer wat over te zeggen. Het afkicken en de HSP komt voort uit het gebruik van Oxy. Concentratie problemen? ADD en ADHD zitten in de familie. Wat is er dan van de Oxy en wat is genetisch?
Een vraag die ik ook veel krijg is of wij nu een tweede kindje zouden willen? Eigenlijk heb ik deze vraag al voor een gedeelte hierboven beantwoord. Buiten het feit dat het met deze medicijnen niet kan, kan mijn lichaam een tweede zwangerschap ook niet dragen. De zwangerschap van Viënna was erg zwaar, dat niet wilt zeggen dat het bij een tweede ook zo is. Ik weet wel dondersgoed dat het natuurlijk niet alleen de zwangerschap is. Een kindje vergt veel energie en tijd. Voor ons meisje zorgen kost mij veel, maar ik heb het zo weten in te delen dat het voor mij lichamelijk zo goed als mogelijk dragelijk is. Hoe ouder ze nu wordt, hoe zelfstandiger. En dat helpt mij veel. Hoe ga ik uit een tweede zwangerschap komen? En hoe daarna? Ben ik dan een mama die haar bed niet meer uit kan? Die helemaal niks meer kan ondernemen met haar kinderen? Het hart is groot genoeg voor meer kindjes maar mijn verstand zegt nee. Ik hoop ontzettend dat ik ooit tante mag worden.
Ook werd me gevraagd door jullie. Omdat nu ik aan deze nieuwe medicijnen zit er dan geen nieuwe verslaving ontstaat? Tja, ja en nee. Ik kan niet zonder de medicijnen want dan kan ik letterlijk niet functioneren maar ook nee. Deze medicijnen hebben geen verslavende werking, dus ik kan dit afbouwen zonder te gaan trippen. In totaal gebruik ik nu vijf verschillende medicijnen die ook echt verschillende werkingen hebben. Dit is een heel nieuw iets waardoor er hopelijk een reactie ontstaat in het stukje hersenen wat bij mij beschadigd is. Dit in combinatie met de revalidatie zou nog een lichte vooruitgang kunnen betekenen. Het is een kleine kans, maar het is een kans. En elke kans die ik heb op een vooruitgang pak ik graag met beide handen aan.
Vele van jullie vragen ook hoe het nu met me gaat? Ik roep dan altijd, ja goed hoor! Makkelijk snel en dan ben ik er vanaf. De mensen die me echt kennen prikken daar doorheen en weten dat dat niet zo is. De winter is voor mij heftig, zenuwpijn en kou gaan niet goed samen. Maar een ding weet ik heel zeker, ik zal niet naar Oxy pakken.
Op mijn vraagsticker in mijn story vorige week kreeg ik ook zoveel lieve berichten, daarvoor dankjewel. Dit laat me voelen dat ik niet alleen ben, dat ik open ben over dit onderwerp is een steuntje in de rug. Ik weet heel goed voor wie en waarom ik dit doe.
Dit jaar was intens, en daardoor zijn er weer vrienden verloren gegaan. Al was het nog maar een kleine groep na 7 jaar geleden, de échte blijven. Dit jaar had ik niet vol gehouden zonder Bryan, hij die me altijd weer aan het lachen weet te maken als ik me niet goed voel. Mijn tuttie, de beste weerspiegeling en mijn liefdes bommetje. Mijn papa, mama en zusje voor onvoorwaardelijke liefde. En als laatste mijn familie en vrienden omdat zij altijd voor me klaarstaan. Dankjewel, ik kan niet in woorden omschrijven wat jullie voor me betekenen.
2021, kom maar op! Ik ben zeker volgend jaar op 14 december 2021 nog steeds Oxy vrij.
Liefs, Dees
