Vandaag 14 jaar geleden zat ik zoals elke avond op msn, zullen we het dan maar officieel maken? Dat was zijn vraag. Ik had verkering en wie had ooit gedacht dat we nu 14 jaar later zouden staan waar we nu staan….
Het was 30 juni 2006, mijn nichtje was jarig en dat werd gevierd. We komen aangereden bij mijn tante op de oprijlaan en het eerste wat ik tegen mijn zusje zeg is, jeetje die rare is er ook weer. Bryan zijn scooter zagen we staan en uit de zin die ik tegen mijn zusje zei kan je wel ophalen hoe wij over Bryan dachten. Ik vond het een verschrikkelijk irritant ventje, een die zich maar alles voelde en dacht dat hij alles was. We plaatsen ons bij het zwembad waar iedereen een beetje rondhangt. Er zijn te weinig stoelen en de aantrekkingskracht is er ineens enorm, vraag me niet waardoor het kwam. Het was er. Bryan zegt: “Dan kom je toch hier zitten.” En wijst op zijn schoot. Hoe braaf ik was, deed ik dat netjes 😉 Hij plaagde me met een spin (waar hij zelf ook niks van moet hebben, maar hé hij was 16 dus cool). Even later op de trampoline hadden we de grootste lol met zijn allen. We gaven elkaar ons telefoonnummer zodat we wat konden smsen. Wat later gaan we naar huis en zijn we het dorp nog niet uitgereden of ik ontvang al een sms. Ik mis je… Slijmbal.
We msn-en er op los, en smsten alleen in het weekend. I know, vaag, maar goed. Puber brein, laten we het daarop houden. Ik dacht dat hij me niet leuk vond, Bryan dacht dat ik hem te vol vond. Maanden gingen voorbij maar we bleven contact houden, veel contact.
Het was 30 oktober 2006, toen hij me via msn verkering vroeg. Nadat we eerlijk vertelde dat we elkaar wel leuk vonden. Ik moest kort erna ervandoor, want ik zou mijn moeder tegemoet fietsen die een metamorfose had bij de kapper waar ik weleens mocht helpen. Ik vertelde haar direct dat ik verkering had. “Oh met wie?” was de vraag. “Met Bryan.” “Welke Bryan?| was haar vraag terug. “Die van tante Jolanda.” Zei ik. “Oooohh Beuzenberg?!” Uhm ja denk ik, als zo zijn achternaam is. Zoals je leest, mijn research was erg goed. Maar weet ik veel wat zijn achternaam was, ik ken hem toch al mijn hele leven. Lekker boeiend ook zo’n achternaam.
De maanden gingen voorbij. De maanden werden jaren en wij werden samen sterker. We zagen elkaar op woensdagavond en in het weekend. Niet teveel, want we waren nog jong. Toen vond ik het stom, het liefst wilde ik hem elke dag zien, nu snap ik het en zou ik het precies zo doen met Viënna. Doordat we elkaar niet elke dag zagen hadden we ook elk ons eigen ding nog. Zo ben ik gewoon met vriendinnen op een vakantie geweest en zijn we zeker ook los van elkaar op stap geweest. Na een tijd voegde onze vriendengroepen zich samen en gingen we samen uit. Samen werden we volwassen.
In 2012 werd het tijd om dan echt samen te gaan wonen, waar we in eerste instantie zouden bouwen hebben we toch ervoor gekozen een bestaand huis te kopen. Het werd een klushuis, een huis waar we alles naar onze eigen wens konden maken. Vijf maanden lang hebben we doorgeknald en in november 2012 trokken we in. Op 23 november om precies te zijn, een dag na mijn verjaardag. Op mijn verjaardag kreeg ik van Bryan het liefste cadeau ooit. Een puppy, Diva wel te verstaan.
We genoten van ons leven samen, in het weekend lekker uit eten of samenzijn met vrienden. Het ging ons voor de wind, zo goed dat een baby ook wel welkom zou zijn. Maar het leven liep anders doordat ik op 15 januari 2014 een auto-ongeluk kreeg, het vervolg weten jullie. Er brak een zware tijd voor ons aan, Bryan moest voor mij gaan zorgen en niet voor eventjes. Zonder ook maar een keer iets met tegenzin te doen heeft en doet hij alles voor me. In deze periode was ik niet meer mezelf, ik was niet meer die harde werker die altijd weg was. Ineens lag ik daar op de bank en kon ik helemaal niks meer. Mentaal kreeg ik klappen want hoe sexy is het om je vriendin te moeten douchen en dan te zorgen dat ze niet valt. Ik verzweeg hoe erg het gesteld was, want de meeste afspraken in het ziekenhuis deed ik met mijn moeder. Bryan moest gewoon werken en zo kon ik er mooi onderuit komen om hem vooral niet te vertellen dat dit niet meer beter ging worden.
Er stond een vakantie gepland. Zes oktober 2014, een ruime week samen naar Turkije met mijn ouders en zusje en de oom en tante met kids waarvan we elkaar kennen. Het was de eerste avond waar Bryan me op het strand (wij haten zand) ten huwelijk vroeg. Nadat ik eerst vroeg of hij het wel aan papa had gevraagd, riep ik natuurlijk keihard JA! We hadden een supervakantie waar ik zo’n beetje de hele bruiloft al plande. De bruiloft datum stond vast, op vrijdag 12 augustus 2016 gingen we trouwen. We genoten ontzettend van de voorbereidingen, de trouw-, en feestlocatie waren geboekt en nu mochten we nog bijna twee jaar gaan wachten op deze mooie dag.
In deze 2 jaar werd mijn medicijngebruik met de maand meer. Ik raakte mezelf kwijt, maar hij was er altijd. Ik kon snappen in een seconde, en hij bleef rustig. Dat hij nog met me wilde trouwen hé!
Onze trouwdag was een sprookje en een roes, voor mij een letterlijke roes. Van de dag heb ik nog wat herinneringen, maar de avond heb ik gelukkig op een mooie film. We trouwden op mijn vaders verjaardag, het was super emotioneel maar ook zo mooi. Verkering op mijn opa’s verjaardag, verloofd op Bryan zijn opa’s verjaardag, getrouwd dus op mijn vaders verjaardag. Data zijn wel ons ding met leuke en minder leuke dingen. Maar goed, even terug naar die trouwdag. We hadden een geweldige dag met de 50 mensen die het dichtst bij ons stonden en ’s avonds hielden we een groot feest. Ontzettend genoten van deze dag waar we letterlijk onze liefde, die toen al 10 jaar was, samen vierden.
De baby-wens was er nog steeds en daar waren we inmiddels ook al erg druk mee in het ziekenhuis. Het duurde nog even voordat ons geduld beloond werd, maar op 9 juli 2017 had ik dan eindelijk de positieve test die ervoor zorgde dat wij nu papa en mama zijn van het mooiste meisje ooit.
Mijn zwangerschap was zwaar en dit in combinatie met een groot medicijngebruik maakte me niet de leukste vrouw ooit. Maar het maakte voor hem niet uit, hij wist hoe ik echt ben. Toen het moment aanbrak dat ik eindelijk ging bevallen hebben we 32 uur pure lol gehad. Nou ja, niet 32 uur dan, maar wel een groot deel ervan. We keken wat tv en lachte ons door de weeën heen. Om een klein voorbeeld te geven: Ik moest echt even niks van eten weten, maar na al die uren had Bryan natuurlijk flinke trek. Oké, ga maar eten halen maar niet iets wat sterk ruikt hoor, dan ga ik echt over m’n nek! Een aantal minuten later, ik ruik vet en saté. Ja hoor, dat kan niemand anders dan Bryan zijn. Ik kon hem wel wat aandoen maar ik had het niet meer van het lachen. Viënna werd geboren waar onze liefde voor elkaar nog meer groeide, er is niks mooiers dan onze liefde te kunnen vermenigvuldigen.
Het eerste jaar met ons tut was pittig. Een kindje wat afkickt en daar bovenop nog een koemelkeiwit-allergie, verborgen reflux heeft en met 9 maanden superziek wordt doet wel wat met je relatie. Blijven praten en soms even goed elkaar de waarheid zeggen, dat is wat werkt voor ons. Na haar eerste jaar konden we eindelijk gaan genieten, samen, van ons gezin. Een mooi jaar wat nog beter werd nadat ik het nieuws kreeg dat ik van mijn Oxy verslaving af kon.
Tijdens het afkicken en in de periode erop hoorde ik van Bryan hoe ik me gedragen had. Ik vroeg hem of hij bij me zou blijven? Het antwoord is: Ja zeker. Gelukkig ben ik er nu vanaf en krijgt hij ook voor een gedeelte zijn oude vrouw terug. Lichamelijk zal ik de oude niet zijn, mentaal ook niet helemaal, maar onze liefde heeft zich zo ontwikkeld dat wij alles aan kunnen.
Happy 14 years and counting !
Fun fact: Vandaag ben ik dus precies de helft van mijn leven samen met Bryan.
