Deze blog is een vervolg op mijn blogs op weg naar een zwangerschap. Heb je deze nog niet gelezen dan raad ik je aan deze eerst te lezen. Lees hier blog 1, hier blog 2, en hier blog 3.
……………Op zondagmorgen 9 juli 2017 had ik een hele duidelijke positieve test, het was nog wel een paar dagen voor mijn NOD dus ik deed nog een test op 11 juli 2017 waar het nog duidelijker werd dat ik echt zwanger was. Zo ontzettend blij en gelukkig, alles voelde dit keer goed al vond ik het wel ontzettend spannend. Zou het wel goed blijven gaan?…
Nadat ik op dinsdag weer een positieve test in mijn handen had belde ik direct naar het ziekenhuis, dit was ook zo afgesproken met de artsen i.v.m. mijn medicijn gebruik. Ik mocht op 2 augustus bij de fertiliteits-arts komen voor mijn eerste echo. Ik hing op en dacht: “Moest ik niet direct terug naar de gynaecoloog toe?” In mijn boekje hield ik alle afspraken bij vanaf het begin van ons traject. En daar had ik duidelijk opgeschreven; bij zwangerschap direct naar dokter S. bellen. Ik belde dus terug en vertelde het verhaal, zo werd ik meteen ingepland op die aankomende maandag 17 juli 2017 om 10.50 uur.
We wilde het onze ouders en mijn zusje zo snel mogelijk vertellen. Mijn moeder had het al lang door want wij bellen elke dag wel en nu ontweek ik haar volledig. We hadden het idee om Diva (ons hondje) een rompertje te laten dragen met de tekst: Ik word grote zus en een fotolijstje te geven met een klein gedichtje. Als eerst gingen we naar mijn ouders, zogenaamd op de koffie. Ik ging naar het toilet en Diva die mij altijd volgt, volgde nu dus ook. Ik gaf haar het rompertje aan en wilde de woonkamer inlopen, tot de buurman binnen kwam! Ik rende inclusief hond dus weer terug het toilet in! Daar zat ik dan met een hond met een romper aan op het toilet te wachten… joe. Buurman weg en eindelijk kon ik naar binnen. Janken, snot en kwiel maar mijn moeder zou mijn moeder niet zijn zonder al direct een cadeau te hebben. Zoals ik al zei, die had het al lang door. Na uitgehuild van blijdschap te zijn en het verhaal te hebben verteld gingen we direct door naar mijn schoonouders. In de auto hebben we ons rot gelachen zo stuntelig dat deze aankondiging ging, dat is weer typisch ons. We spraken af om Diva de romper al in de auto aan te geven en die hond gewoon eerst naar binnen te laten lopen. Zo gezegd zo gedaan. Ze zagen het eerst niet tot een van de twee zei: “Is het echt?!” Weer janken natuurlijk. Maar zo fijn dat ze nu ons kleine geheimpje wisten.
Het was zover, maandagochtend, super nerveus en alle narigheid ging in mijn hoofd zitten. Wat nou als? Bryan probeerde me rustig te houden en herinnerde me eraan hoe ziek ik me voelde en dat mijn temperatuur nog steeds steeg (die bleef ik doormeten, dat zat immers zo in mijn systeem). We kwamen aan en moesten voor mijn gevoel veel te lang wachten, het leek wel of ze uren uitliepen daar. In werkelijkheid waren wij natuurlijk veel te vroeg en liep ze maar een beetje uit. We werden eindelijk naar binnen geroepen en ik mocht direct gaan liggen voor een inwendige echo. Met zo’n vroege termijn valt er anders nog niks te zien. Ik ging liggen en daar kwam de shitload aan slecht nieuws weer. Het vruchtje is veel te klein, het ziet er niet goed uit, dit word een miskraam, maar gelukkig ben je nog jong. Zo! Dat werd even op tafel gesmeten zonder enige emotie… Ik dacht dat ik letterlijk van mijn stoel viel. Hoe durf je te zeggen dat ik nog jong ben?! Waarom is het vruchtje veel te klein.?! En wat nu dan? Ik was even helemaal de kluts kwijt. “Kan ik iets doen?” Smeekte ik nog net niet op mijn knieën. We hadden zó hard op dit kindje gehoopt. Ik kon mijn bedrust nemen, maar vooral in mijn hoofd dit vruchtje los laten, “Het gaat het echt niet worden Désiree hoe naar dit ook klinkt.” Zei de dokter. Over 2 weken moesten we terug komen omdat ik er zo van overtuigd was dat er wel een kans was. Want ik had die stijgende temperatuur toch? En ik was kei misselijk. Maar wel met de afspraak dat we over 2 weken zouden weten wat we zouden doen als dit kindje het niet ging redden. De kans was bijna nihil dat ik dit vruchtje überhaupt nog bij me zou dragen over 2 weken. Zou dat wel het geval zijn dan wilde ze graag weten wat we zouden doen, een miskraam opwekken met medicijnen of een curettage.
Die twee weken waren slopend., ik deed hele dagen niks om maar te hopen dat dit kleine vruchtje zou blijven zitten. Ik kreeg cadeautjes voor de baby die ik niet wilde aannemen, want het zou mis gaan. Maar mijn moeder en zusje waren er zeker van, je bent hartstikke zwanger zeiden ze elke keer maar weer. Ik vond het lief, maar het deed ook zo’n zeer! Hoe kon ik toch zo misselijk zijn en een verhoogde temperatuur hebben terwijl mijn mini baby’tje het niet zou gaan redden? De dokter had me zo duidelijk verteld: “Komt het vruchtje deze twee weken niet los dan moeten we kiezen hoe het te beëindigen.
Twee weken later, op 31 juli 2017, hadden we onze tweede echo bij een andere gynaecoloog. Vol spanning gingen we naar deze afspraak, mijn hoofd zei dat het niet goed was. Dit was duidelijk verteld maar diep van binnen voelde ik me iedere dag meer zwanger. Over de twee opties hebben Bryan en ik nooit gesproken, misschien omdat we het gewoon niet konden geloven dat dit foute boel was. We hadden ons gemeld en konden direct binnen komen, dat was zo fijn. Ik mocht gelijk gaan liggen maar kon echt niet naar het scherm van de echo kijken, bang voor wat ging komen lag ik met dichtgeknepen ogen. Bryan zijn handen vast en met mijn hoofd de andere kant op. De gynaecoloog bracht het echo apparaat in en bij het eerste beeld kneep Bryan in mijn hand. Ik wist het! Het is goed. Een heel duidelijk hartje met een mooie hartslag die we zelfs even mochten horen. De termijn werd wel een stukje naar achter geschoven, nogal bijzonder omdat we precies weten wanneer mijn eisprong was. Maar wat was dit een geweldig moment, vol tranen was het dan nu echt. Ik was zwanger! Maar wacht even, ik zie er denk ik twee…… What?! Oh, nee toch niet. Op dat moment kon ik alleen maar blij zijn en dit niet eens opnemen, want ik was zwanger, eindelijk na al die tijd. Het vruchtje zag er perfect uit en ik mocht terug komen over drie weken.
Zo verliepen de eerste weken van mijn zwangerschap met een pittige start super goed. Het vruchtje groeide goed en kreeg nog niet veel mee van mijn medicijnen. Wel mochten we nog twee keer aanhoren dat ze twijfelde een tweede vruchtje te zien. Maar er was toch echt maar één kindje. We lieten een NIPT-test afnemen waar we een goede uitslag over ontvingen. Met 14 weken lieten we een pret-echo buiten het ziekenhuis om maken voor de genderreveal. Je naam was al bedacht vanaf dat ik 14 was, dus je moest wel een meisje zijn. En onze voorkeur was (buiten gezondheid om) ook een meisje. En vooral Bryan stak dat niet onder stoelen of banken. We hielde een kleine genderreveal voor onze familie en vrienden waar we ballonnen uit een doos lieten komen. Zo spannend maar onze wens kwam uit, er groeide een meisje in mijn buik.
De weken gingen goed maar alles behalve snel, ik was veel misselijk en had enorme pijn van bekkeninstabiliteit en mijn lichaam die het wel erg zwaar vond. Alle checks waren goed en het ziekenhuis bleef de zwangerschap heel goed monitoren. Het kindje was wel wat aan de kleine kant. Maar ja, wat wil je met een moeder van 156cm en een vader van 161cm.
En toen kwam ik in het laatste trimester, mijn babyshower brak aan en ik dacht dat ik een een blaasontsteking had. Ik voelde me alles behalve goed en ik besloot die maandag mijn urine te laten testen. Zo gezegd zo gedaan, ik ging maandags naar de huisarts en bleek geen blaasontsteking te hebben maar een nierbekkenontsteking, dat was dus die helse pijn. Of toch niet? Woensdags had ik weer een controle in het ziekenhuis waar ik het verhaal vertelde maar in plaats van verbetering met de medicijnen bleven de krampen en de pijn aanhouden. De gynaecoloog wilde liever niet toucheren maar ik drong aan, er was meer aan de hand. Ik wist het zeker…
Binnenkort het vervolg..
XoXo Dees
