Blog

Blog: Zwanger of toch een miskraam deel 2.

Dit is het vervolg op deel 1: Een positieve test maar toch weer voorbereiden op een miskraam. Lees hier deel 1.

Woensdags had ik weer een controle in het ziekenhuis waar ik het verhaal vertelde, maar in plaats van verbetering met de medicijnen bleven de krampen en de pijn aanhouden. De gynaecoloog wilde liever niet toucheren maar ik drong aan, er was meer aan de hand, ik wist het zeker………

10 minuten later lag ik aan de CTG en 30 minuten daarna op de verloskamers. Mijn bevalling was gestart met 34 weken precies op de teller. Mijn baarmoedermond was verstreken en ik had 1 cm ontsluiting. Het ging zo snel dat we het eigenlijk niet bij konden houden, eigenlijk was het enige dat ik dacht, nee ik kan nu nog niet bevallen want ik heb geen afscheid genomen van mijn hondje. Tja mega heimwee en ik had gehoopt dat dat nu ik zwanger was wel anders zou zijn. Nadat de storm was gaan liggen en we lagen te wachten totdat de bevalling verder door ging zetten, namen alle gedachten het over, mijn kindje mocht nu echt nog niet komen ook al leek alles erop, ze was nog zo klein en kwetsbaar! Longrijping was niet nodig, schijnbaar krijgen jongens het wel met 34 weken, maar meisjes niet. Echt, het kon me allemaal niks schelen zolang mijn baby maar gewoon in mijn buik bleef zitten. Een hele dag lag ik op de verloskamer, maar de bevalling stagneerde. Alles bleef gelijk en ik mocht naar huis op één voorwaarde. Bij meer of sterkere weeën moest ik direct bellen en komen. We maakte een afspraak voor een week erop, die ik hoogstwaarschijnlijk niet ging halen. Eenmaal thuis gekomen kon ik alleen maar huilen, wat was me toch overkomen vandaag.

Lachen met dikke vette paniek….
34 weken zwanger.

De dagen kropen, gemiddeld had ik zo’n 4 weeën per 10 minuten. Ik wist waarvoor ik dit deed, elke dag is er nu een en ik moet en zal volhouden. 34.5 weken was ik zwanger toen de weeën weer sterker werden. Ik wilde eigenlijk helemaal niet bellen, want ja, wie weet ging ik dan bevallen (net alsof dat anders niet was gebeurd). Maar goed, Bryan drong aan en we gingen dus weer een rondje ziekenhuis, eerst een echo en toucheren en ja hoor de ontsluiting was gevorderd en ik mocht again naar de CTG. De weeën stagneerde weer en ik kon gelukkig terug naar huis. Wel werd mijn urine nog gecheckt om te kijken hoe mijn nierbek/blaasontsteking erbij stond, dat ging gelukkig inmiddels goed. We kregen een extra echo ingepland, de baby leek namelijk ontzettend klein maar omdat ze zover ingedaald lag konden ze haar niet goed meten. Vier dagen later kon deze echo pas gemaakt gaan worden bij het externe echo-bureau in het ziekenhuis, dus het was maar afwachten of ik dat wel ging halen.

Ik was 35.2 weken zwanger toe de extra groei-echo gepland stond. Ons meisje leek namelijk op elke echo aan de kleine kant en de vraag was of het volhouden en zo lang mogelijk rekken van de zwangerschap wel nut had. Mocht de baby namelijk niet groeien dan was het niet nodig om nog langer door te lopen met de verschrikkelijke pijn die weeën heet. Alles werd gecheckt en ze konden rond de 2 kilo meten, haar hoofdje was onmogelijk te meten. Zo vast en diep lag ze tussen mijn bekken. Tijdens de echo namen de weeën toe en werd ik, hoe verassend, weer naar de CTG gereden. Deze zat vol met weeën die hoog piekte maar de verloskamers lagen vol. Ik mocht naar een aparte ruimte waar we de hele middag vertoefde, de baby bleef zitten en ik nam weer afscheid en ging kapot naar huis.

Om de x aantal dagen had ik een controle en elke verloskundige was bij elk bezoek ervan overtuigd me niet meer terug te zien voor de volgende controle. Maar we hielden vol en ik stond er toch elke keer maar weer, vraag me niet hoe. 36.2 weken zwanger was ik toen de baby me letterlijk de hele nacht lang onder de douche had laten staan, ik kon niet meer. De weeën werden zo sterk en mijn lichaam gaf aan dat het op was. We belde het ziekenhuis die me direct lieten komen. En toen ging alles maar net goed, ze wilde me slaapmedicatie geven om wat uit te rusten. Het is dat Bryan oplettend was, maar dit medicijn mocht ik absoluut niet krijgen. Ik en de baby zouden dit niet overleven i.v.m. mijn eigen medicatie. Ik ben nog elke dag zo dankbaar dat hij er altijd voor ons is, zelfs wanneer ik amper functioneer. Ik verbleef de dag in het ziekenhuis aan de CTG, puur om te kunnen zien wat de baby zou gaan doen. En nadat de storm weer was gaan liggen konden we aan het einde van de dag, je raad het al, weer naar huis.

Ik hobbelde maar door, ruste zoveel als ik kon en deed er echt alles aan om de baby zo lang mogelijk warm in mijn buik te laten zitten. Elk onsje wat ze zou groeien was geweldig, dan moest ik daar maar voor liggen. Bizar hoe je moeder-instinct het zelfs in een zwangerschap al overneemt. 37.2 weken was ik zwanger toen we weer op de triage en verloskamer terecht kwamen, ik kreeg een weeënstorm en eindelijk zou ze gaan komen. Alles werd gereed gezet voor onze bevalling, de kinderarts werd ingelicht en toen bedacht er een heel eigenwijs meisje in mijn buik dat ze toch nog maar even bleef zitten. Ik heb zo gehuild deze dag, ik kon niet meer, mijn lichaam was op. Echt helemaal op. Tot wanneer ging deze hel nog door? Ik liep al dik 3 weken met weeën en ontsluiting, dit was niet eerlijk.

Helemaal kapot van de weeënstorm en klaar met bijna 4 weken weeën en ontsluiting.
37.2 weken zwanger.

Het was maandag 5 maart 2018 en ik was 37.5 weken zwanger toen we op controle gingen bij de gynaecoloog, bij binnenkomst was het eerste wat ze tegen me zei: “Kom woensdag maar, dan gaan we je kleine meid te wereld brengen. Je hebt dan vier weken gerekt vol met weeën en ontsluiting, het is tijd.” Wat was ik blij met dat nieuws, eindelijk was het zover. Ik mocht gaan proberen onze dochter vaginaal geboren te laten worden in plaats van met de keizersnede die al jaren “gepland” stond. We hadden bijna aan niemand verteld dat ik toch een vaginale bevalling ging proberen omdat de kans van slagen heel klein was. Dit was ons kleine geheimpje waar ik ontzettend naar uit keek. Aangezien ons meisje al mega-eigenwijs was, zou ik ingeleid gaan worden (mocht het niet eerder uit zichzelf door hebben gezet). Ze zei me nog zoveel mogelijk uit te rusten, want woensdag zou zwaar gaan worden. “Probeer goed koolhydraten te eten en rust uit.” Was haar precieze advies. En zo gingen we naar huis met een datum, ons meisje zou gaan komen op 7 of misschien 8 maart, mocht het wat langer gaan duren. We waren in de zevende hemel, het einde was in zicht en eindelijk zouden we onze dochter gaan ontmoeten. Wij waren er klaar voor!

6 maart 2018, de hele dag is mijn buik super onrustig. Misschien komt het door het toucheren dacht ik nog, daar reageert het lichaam ook op dus even doorbijten Dees, morgen mag je naar het ziekenhuis. Ik stond de hele dag onder de douche, ik had zoveel weeën dat er amper rustmomenten waren. Nu denk ik, waarom heb ik niet gebeld. Toen dacht ik, kom op nog even volhouden, het is nog maar 1 dag. Ik was net even gaan liggen in de bank toen om 16.50 uur de huistelefoon ging. Het was het ziekenhuis: “Sorry mevrouw, maar we zitten morgen vol…..”

Hoe het hierna verder ging, lees je binnenkort in mijn bevalverhaal.

XoXo Dees