Een aantal jaar geleden kwam ik in Nederland wonen. Nooit gedacht te hebben dat ik hier verliefd zou worden op een Nederlandse man en samen een liefdesbaby te krijgen. Ik ben dol op kinderen en van jongs af aan wist ik het zeker, ik zou dolgraag mijn eerste kindje krijgen voor mijn 25ste. Toen ik en mijn man samen over onze toekomst aan het praten waren, besloten we dat we eerst graag wilde trouwen om daarna direct te stoppen met anticonceptie. Zo gezegd, zo gedaan trouwde we op 27 december en stopte ik met anticonceptie op het nieuwe jaar. Ontzettend gezegend en blij had ik op 6 februari een positieve zwangerschapstest in mijn handen! Dat het ons zo snel mocht gebeuren was ontzettend bijzonder. Ik wilde het mijn man zo snel mogelijk te vertellen, ik was zo blij dat ik in verwachting was en er vloeide tranen van geluk. Ik belde hem direct op maar de speaker van zijn telefoon was stuk. Ik gilde alleen maar “Ik ben zwanger!” maar hij hoorde me niet. Ik belde hem met een video-gesprek zodat ik de test kon laten zien en hij wist wat er aan de hand was. Maar de verbinding was te slecht en hij kon het niet zien. Ik bedacht een foto te sturen, eindelijk zag hij het. Hij kon het haast niet geloven en we waren zo ontzettend gelukkig!
Ik wilde het gelukkige nieuws graag met mijn familie delen in Polen maar ik wist nog niet hoe. Ik twijfelde ontzettend tussen het direct te vertellen of om de eerste echo af te wachten om te kijken of alles goed was. Ik koos voor de 2de optie, die leek me het beste. Maar toen belde mijn moeder…. Mijn hoofd ging alleen maar van; niks zeggen, niks zeggen, maar de eerste woorden die uit mijn mond kwamen waren “Ik ben zwanger!” Ik kon mezelf echt niet inhouden en wilde het gelukkige nieuws wel van de daken schreeuwen. Iedereen was zo blij voor ons.
Wanneer mensen zeiden geniet van je zwangerschap , dacht ik dat ik out zou gaan.
Mijn zwangerschap was ontzettend zwaar. Wanneer mensen zeiden: “Geniet van je zwangerschap, dit is de mooiste tijd van je leven!” Dacht ik dat ik out zou gaan. Vanaf de 6de week van mijn zwangerschap was ik alleen maar misselijk en moest ik overgeven. Voordat ik zwanger werd dacht ik nog, ach ochtendmisselijkheid, dan geef je 2 keer over in de ochtend en dan is het klaar. Maar mijn ochtendmisselijkheid was niet enkel in de ochtend, ik gaf de hele dag en nacht over. Ik kon niks meer eten of drinken en werd zo zwak dat ik na 9 weken zwangerschap werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg medicatie maar die hielp niet goed en ik was de hele dag slaperig. Ik was zo uitgedroogd dat ik vijf dagen in het ziekenhuis heb gelegen. Tot aan 26 weken heb ik hele dagen op bed gelegen omdat ik zo ontzettend ziek was. Het was zo’n verschrikkelijke rot periode. Na 26 weken voelde ik me een aantal weken redelijk met de bekende klachten die veel vrouwen hebben tijdens de zwangerschap. Ook kwam mijn familie even naar Nederland om alles gereed te maken voordat ik zou gaan bevallen. Het was zo fijn om het geluk te kunnen delen en samen te shoppen voor de baby. Ook hebben we veel geshopt via videobellen zodat we toch hun mening konden horen en samen waren. Ook al is dat niet hetzelfde als wanneer ze er echt bij zijn, het is beter dan niks. Tijdens mijn zwangerschap belde ik sowieso erg vaak met mijn moeder in Polen, ze had immers wat ervaring met zwanger zijn. Het was dan fijn om ervaringen te kunnen delen. Soms wilde ik haar niet ongerust maken dus hield ik bepaalde dingen maar voor mezelf. Het leek eindelijk wat beter te gaan maar toen kreeg ik in week 35 zwangerschapsvergiftiging. Mijn bloeddruk was heel hoog, ik had constante hoofdpijn en mijn hele lichaam was gezwollen. De gynaecoloog besloot hierdoor de baby met 36 weken te halen. Door al dit voelde mijn zwangerschap niet als een mooie 9 maanden, maar meer als 2 jaar.
Eenmaal thuis volgde de kraamtijd. Iets waar ik Nederlandse vrouwen vol lof over hoorde spreken. Ik begrijp niet waarom dat Nederlandse vrouwen over het algemeen de kraamtijd fijn vinden. Misschien is dat een cultuur verschil, maar voor ons was het echt niet fijn. We konden niet wachten tot het voorbij was. We voelde ons niet meer op ons gemak in ons eigen huis. Voor mij zijn de eerste dagen met een newborn zo intiem, dit is tijd die we liever met z’n tweeën hadden doorgebracht. Schoonmaken of de was doen zijn voor mij echt privé. Ik zag hoe de kraamverzorgster onze was deed en voelde me zo ontzettend verward om haar met mijn ondergoed in haar handen te zien staan. De kraamzorg zorgde voor ons echt alleen voor disorganisatie terwijl de intenties natuurlijk goed waren.
Toen onze zoon twee weken oud was kwam mijn moeder naar Nederland, het moment waar we naartoe leefde. Voor het eerst zou mijn moeder mijn trots gaan ontmoeten. Het was een prachtig moment, vanaf het eerste moment was ze stapelgek op hem. Hele dagen knuffelde ze hem en droeg hem bij zich. Toen mijn zoontje twee maanden oud was vloog ik alleen met hem naar Polen om ons kindje aan de rest van de familie te laten zien. Mijn vader is een man van weinig emotie en ik dacht dat hij niet zo van kleine kinderen hield. Maar wauw! Met zijn kleinzoon is dit totaal anders. Ik kon haast mijn ogen niet geloven om te zien hoe gelukkig hij is met hem. Het was zo ontzettend mooi om te zien hoe hij een dekentje om hem heen sloeg, de liefde straalde er vanaf. En dan mijn broer, dat is echt een geweldige liefde, ik kan uren naar hem en mijn zoon kijken. Hun relatie is prachtig. Inmiddels zijn we al een aantal keer in Polen geweest, al weet ik niet of mijn zoontje er zich iets van herinnert hij was toen nog zo klein.
Ik zit tussen twee families in, de familie waar ik vandaan kom en de familie die ik zelf heb gecreëerd.
Het is erg zwaar om te weten dat mijn familie mijn zoon niet echt ziet opgroeien. En dat mijn zoontje niet weet hoe het is om een opa en oma te hebben. Ja natuurlijk heeft hij deze wel, maar we zien elkaar amper. We proberen elkaar zoveel als mogelijk te zien maar er zit altijd minimaal twee maanden tussen. Het is ontzettend jammer dat ze niet met hem kunnen gaan spelen wanneer ze zin hebben. Of een leuk dagje oppassen zit er ook niet in. Het is erg lastig om in een ander land te leven dan je familie. Wanneer ik in Nederland ben mis ik Polen en in Polen mis ik Nederland. Ik zit tussen twee families in, de familie waar ik vandaan kom en de familie die ik zelf heb gecreëerd. Ik en mijn man zijn verder alleen, voor ons is het onmogelijk om een avondje uit te gaan. Ik herinner me onze laatste date niet. Op deze momenten heb ik dan erg spijt van dat we zover bij mijn familie vandaan zijn.
ik sta trots aan zijn zijde, ik lach, maar huil van binnen….
Het lastigste aan een Poolse mama in Nederland zijn is de taal. Zeker zeggen er nu mensen: “Als dat je probleem is, ga er iets aan doen. Leer Nederlands praten”. En dat doe ik ook. Elke zondag ga ik naar school om Nederlands te leren, maar ik ben nog niet klaar om het te gebruiken in het echte leven. Ieder persoon is daar anders in. Ik kan dingen heel goed met mijn handen. Laat me meubels maken of laminaat leggen, geen probleem! Maar talen…. Dat is gewoon niet mijn sterkste kant. Het maakt me verdrietig wanneer we op straat of in de winkel mensen tegen komen die vragen naar onze zoon. Over het algemeen praten mama’s dan vol trots over hun kind. Hoe oud hij is, hoe het ritme is, of hij al tandjes heeft, of hij al loopt, al die kleine dingen. Bij ons geeft mijn man dan alle antwoorden en ik sta aan zijn zijde, ik lach, maar huil van binnen. Ook heb ik een probleem met vrienden te vinden, in de straat waar ik woon zijn heel veel baby’s geboren in hetzelfde jaar als mijn zoontje. Ik zou heel graag vrienden met ze zijn maar waarom zouden ze überhaupt met mij praten? Ik ben een buitenlander en ken de taal nog niet goed. Niet iedereen zit er op te wachten Engels met me te praten en ik wil liever geen last zijn voor iemand. Als we dan afspreken met Nederlandse stellen is de standaard taal altijd Nederlands. Naar de dokter moet mijn man ook altijd mee om uit te leggen wat de klachten zijn, je voelt je dan zo klein. Ik vind de toekomst erg spannend, ik hoop dat ik klaar ben om Nederlands te spreken wanneer mijn zoontje naar school gaat. Ook ben ik al erg vaak gediscrimineerd om dit alles. Deze situaties herinneren me er aan dat het hier niet mijn plaats is, dat ik hier niet geboren ben en dat mensen me nooit zullen behandelen als eigen.
Ondanks de strubbelingen ben ik ontzettend blij om hier mijn familie op te bouwen. In Polen is het de laatste jaren modern een “perfecte” moeder te zijn. Je baby moet opgroeien in een stulp, veilig weg van de tv, fastfood, zout, suiker, het woord “nee”, plastic speelgoed en vies worden zit er al helemaal niet in. Er word dan vergeten dat de perfecte moeder niet bestaat. Er word gestreden wiens kind “beter” is. Over het algemeen zijn heel veel Poolse moeders overbeschermd.
Een van de meest gestelde vragen is in welke taal wij onze zoon opvoeden. Ikzelf praat Pools tegen onze zoon en mijn man praat Nederlands tegen hem. Maar hij hoort ons ook veel in onze “eigen” taal. Dat is een mix van Nederlands, Engels en Pools. Op dit moment praat hij nog niet dus weten we nog niet in welke taal hij zal gaan beginnen te praten. Ik ben er zeker van dat wanneer hij naar school gaat heel snel Nederlands zal gaan praten. Engels zal voor hem waarschijnlijk ook vrij gemakkelijk zijn omdat we die taal nu gebruiken als mijn man thuis is. Maar ik voel me verplicht hem ook de Poolse taal mee te geven.
Voor de toekomst weten we nog niet wat, waar of hoe. Ik ben geen persoon om dingen te plannen dus de toekomst zal het zich uitwijzen. Het maakt ook eigenlijk niet, zolang we maar samen zijn. Voor nu geniet ik van elke dag, ieder moment en iedere lach met mijn familie. Zolang we maar gezond blijven, verder kan ik me niks wensen. Ik heb al genoeg gekregen, ik weet niet of ik meer verdien, ik ben al dankbaar en trots voor alles wat ik nu heb.
Bedankt lieve Ewa dat ik jou mocht interviewen en je verhaal mocht delen op mijn website. Ik heb ontzettend veel respect voor je en vind je echt een top mama! Je bent ontzettend gedreven in het Nederlands leren en dat vind ik zoveel over jou doorzettende karakter zeggen inmiddels heb je toch maar mooi 2 Nederlandse examens gehaald! Ik weet hoe lastig je het vindt maar je gaat ervoor. Lieve allemaal, deze mooie mama verdient alle liefde.
xoxo Dees.
Wil jij ook graag jouw verhaal delen? Stuur me een email of bericht op Instagram.
