Mijn naam is Debora, ik ben 39 jaar jong en had vanaf dat ik kon praten een grote droom. Ik zou kapster worden, al mijn Barbie’s kregen een eigen geknipte coupe zodat ik hun kapster kon zijn. Mijn eigen pony knipte ik ook maar al te graag. Mijn droombaan, kapster zijn, kon niet wachten…..
Na het VMBO was het dan eindelijk zo ver, ik mocht naar de kappersopleiding. Ik ging voor een BBL-opleiding zodat ik maar 1 dag per week naar school hoefde en de overige dagen kon werken. Ik was ontzettend gemotiveerd waardoor ik de opleiding niet in 4 jaar, maar in 3 jaar af heb kunnen ronden. Met mijn papieren op zak was ik er helemaal klaar voor! Ik deed veel ervaring op in verschillende salons, tot ik klaar was om door te groeien. Zo behaalde ik mijn trainers-diploma (om andere op te leiden) en een management-diploma.
Juni 2011 werd ik ziek, ik was veel moe en volledig uit mijn doen. Tot ik op een ochtend helemaal gezwollen wakker werd, ik ben direct naar de huisartsenpost gegaan…….
Ook kreeg ik een dochter, maar helaas ging niet alles voor de wind en scheidde ik van haar vader. Ik was een alleenstaande mama van 30 jaar en zorgde voor een meisje van 3 jaar. In juni 2011 werd ik ziek, ik was veel moe en volledig uit mijn doen. Tot ik op een ochtend helemaal gezwollen wakker werd, ik ben direct naar de huisartsenpost gegaan. Ik kreeg een injectie tegen allergie en mocht weer naar huis toe, maar hier was het probleem niet mee verholpen. Dezelfde avond kreeg ik weer hetzelfde symptoom, ik was weer helemaal opgezwollen en ging dus weer terug naar de huisartsenpost. Ik kon meteen door naar het ziekenhuis, inmiddels was ik ontzettend ziek en zwak, in het ziekenhuis ging het licht bij me uit….
Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en er werden veel verschillende onderzoeken gedaan. Dit omdat ze niet wisten wat er met me aan de hand was. Ik kreeg ontzettend veel medicatie en weet zelf niks meer van dit moment af, zover was ik weg. Na veel onderzoeken werd er gedacht dat ik misschien mazelen had, ik werd in quarantaine gezet. Toch bleek het dit niet te zijn en kwam er eindelijk na 4 lange dagen een goede diagnose. Ik heb een zeldzaam syndroom, het Steven Johnson syndroom, slechts 40 anderen in Nederland hebben dit. Dit syndroom houdt in dat je een vergiftiging hebt op NSAIDs. Er werd me gevraagd of ik wel eens Ibuprofen slik. Dat doe ik, maar nooit meer dan 2 per dag. Toch is dit de boosdoener.
De helft van de mensen met het Steven Johnson syndroom kunnen dit niet na vertellen……
De dagen na de diagnose waren verschrikkelijk. Alle slijmvliezen in mijn lijf waren ontstoken, zowel van binnen en van buiten. Ik werd tijdelijk blind door de vliezen op mijn ogen, een huid vol brandplekken. Mijn huid was geel omdat mijn lever ook was aangetast. Alle symptomen kon ik van het lijstje afvinken. Ik heb deze dagen echt zoveel pijn gehad, en ben door een hel gegaan. Ik vroeg aan de arts of ik hier aan zou kunnen komen te overlijden, van het antwoord ben ik me rot geschrokken. Ja, dat kan. De helft van de mensen met het Steven Johnson syndroom kunnen dit niet na vertellen. Maar hoe moest dat dan?! Een alleenstaande mama met een dochter van 3!
16 dagen later mocht ik het ziekenhuis verlaten, mijn huid was nog geel, ik was doodmoe en kreeg een zak medicijnen mee. Ik was bang, want wat gaat er nog komen?
Eenmaal thuis moest ik de bijstand in. Het kappersvak kon ik niet uitvoeren, maar ook geen andere job. Nadat ik naar het toilet was geweest moest ik 2 uur slapen. Wel was het fijn dat ik eindelijk thuis aan mijn herstel kon gaan werken. Op mijn vertrouwde plek, maar wel met een lijf volgepompt met zware medicijnen. Om de dag werd er bloed geprikt zodat ze me goed in de gaten konden houden en wekelijks had ik contact met het ziekenhuis. Ook kreeg ik nog steeds heel veel onderzoeken, dit om uit te zoeken wat de schade is aan mijn lichaam. In de periode dat ik aan mijn herstel werkte kreeg ik nog meer op mijn bord. De ziekte die we allemaal kennen, Mr. K. Het herstel was lang en heftig.
Toen ik terug wilde gaan reïntegreren werd heel snel duidelijk dat het kappersvak te zwaar voor me was, fysiek kon mijn lichaam dit niet aan. Maar wat moet ik dan?! Kapster zijn is mijn droom, mijn passie, dit is wat ik graag wil en doe. Ik moest me erbij neerleggen dat dit niet meer gaat, dit was voor mij mentaal de finale klap. Ik zocht professionele hulp, hier leerde ik veel, kwam mezelf keihard tegen maar leerde mezelf ook heel goed kennen.
Maar als dat me lukt wie weet kan ik dan ook weer wel mijn passie terug oppakken?
Ik kreeg nog operaties en onderzoeken maar wilde zo graag weer wat gaan doen. Op zoek naar iets nieuws ging ik de kleding in, toen ik eenmaal 3 dagen werkte bedacht ik me dat 4 dagen me ook weer wel zou gaan lukken. Maar als dat me lukt wie weet kan ik dan ook weer wel mijn passie terug oppakken?
Juni dit jaar werd ik gezond verklaard, mijn lever en bloedwaarden functioneren weer na behoren. De woorden van de arts luide: ‘ Je bent weer gezond, boven alle verwachtingen om!’ Wauw!
Maar dan ga ik ervoor, ik ga solliciteren in een kapsalon. Mijn passie wil ik terug oppakken, gemotiveerder dan ooit te voren. Ik ga dit doen, alles is mogelijk dat heeft gebleken! Toen ik werd aangenomen bij een kapsalon was ik zo gelukkig, eindelijk was ik terug waar mijn passie ligt. Na super hard werken mag ik me inmiddels weer leidinggevende noemen. Ik ben terug en sterker dan ooit te voren.
I did it!
Deze passievol kapster en lieve mama is ook zeker het volgen waard, klik hier voor haar Instagram.
Lieve Debora, toen ik op mijn 15e met jou de koopavonden mocht draaien in de kapsalon hadden we zo’n lol. Warme choco en buikpijn van het lachen. Je was een groot voorbeeld voor me, wat jij deed in de kapsalon wilde ik ook. Toen je wegging heb ik je gemist maar kwam ik je toch altijd weer wel ergens tegen. Dat je zoveel heb mee moeten maken in deze jaren maakt me verdrietig, maar wauw vrouw, wat ben jij sterk!
Liefs, Dees.
