Dit verhaal word anoniem verteld. Lees het met respect, want hoe dapper is het om dit verschrikkelijke verhaal te delen. Heb jij ook te maken, of te maken gehad met seksueel misbruik, klik dan hier voor hulp.
Het is april 2006, ik had net vier maanden een relatie met mijn eerste échte vriendje. We zaten volop in de periode dat we ook elkaars vrienden leerde kennen en zo gebeurde het dat we naar een verjaardag gingen van een vriendin van hem. Ik kende niemand en had eigenlijk geen aansluiting, maar ik raakte aan de praat met een jongen die in het zelfde schuitje zat. Ook net een vriendin en nog geen aansluiting in de vriendengroep. We bleven wat contact houden na deze avond, maar ik zocht daar zelf verder niks achter, puur vriendschappelijk dacht ik. Noem me naïef, ik was in deze periode heel erg onzeker en vond het fijn dat ik ergens wat aansluiting had met iemand uit deze vriendengroep. De tijd vorderde, tot die ene avond…
Een dag per week kwam mijn oma altijd bij ons langs, een gezellig en fijn moment. Mijn ouders en zus waren weg en zo stonden wij even samen de afwas te doen tot mijn telefoon ging. Het was die jongen, als verrassing stond hij voor de deur. Ik was nogal geschrokken en verrast maar liet hem binnen in overleg met mijn oma, want dat is toch gezellig dat er zomaar een vriend langs komt. Even later ging mijn oma weg en bleven wij samen achter. Ik had hem een korte rondleiding gegeven door ons huis en schonk hem wat te drinken in. Na een tijd gekletst te hebben vond ik het wel mooi geweest en aangezien hij nog een stuk naar huis moest rijden was het wel tijd om te gaan. Maar hij dacht daar anders over….
hij verdween uit ons huis alsof hij er nooit geweest was….
Op weg naar de deur pakte hij me hard vast en duwde me richting de slaapkamer, waar hij me heel hard op mijn bed duwde. Dit was mijn veilige plek, mijn nest, mijn thuis, plots werd me duidelijk dat het na deze avond nooit meer hetzelfde aan zou gaan voelen. Ik probeerde hem van mijn lijf te duwen, ik liet hem zo duidelijk weten dat ik dit niet wilde, maar ik won het niet met mijn 1,60 tegen zijn 1,80 en zijn sterke lichaam. Het was een verloren zaak, ik schakelde uit en heb geen herinneringen meer van dat moment.. Het leek wel uren te duren tot plots mijn telefoon, die naast het bed gevallen was, ging. Het was mijn moeder die vertelde dat ze binnen een kwartier thuis zouden zijn. Dit was het moment dat hij me eindelijk los liet, hij verdween uit ons huis alsof hij er nooit geweest was. Ik voelde me dom, naïef en vies…
Mijn ouders kwamen thuis en ik kon alleen maar doen alsof er niks gebeurt was. Ik zat verdoofd op de bank toen ze me vroegen hoe het kwam dat ik zo was. Ik vertelde ik ze dat ik heel erg moe was van de lange dag op school.
Ik gaf mezelf de schuld van deze avond, ik was naïef geweest en ik had hem misschien wel het gevoel gegeven dat ik open stond voor meer. Een paar dagen na deze verschrikkelijke avond stond hij zelfs nog vrolijk met zijn vriendin aan de deur voor mijn verjaardag, waar hij doodleuk nog even met mijn ouders heeft staan praten. Mijn ouders viel het op dat hij wel heel veel van hen wist, dat is toch best gek. Toen ze dit later tegen me vertelde hadden ze het gevoel dat er meer aan de hand was door hoe ik op hun reageerde. Ik kon niet anders dan alles eruit gooien… Naar de politie gaan kon ik mentaal niet aan, mijn gevoel was dat dit alles nou eenmaal mijn eigen schuld was. Achteraf weet ik nu beter.
Ik moest ook met mijn vriendje gaan praten, hij kon het amper geloven dat dit gebeurd was. Later heeft hij ook de dader hiermee geconfronteerd wat nog steeds een vriend van hem was, hij ontkende alles. Omdat hij niet wist wie hij moest geloven kostte het mijn relatie.
Achteraf bleek ook nog dat deze jongen me al een hele tijd aan het stalken is geweest. Hij wist alles van mij, van ons gezin en van mijn familie. Hij wist letterlijk alles wat er maar een beetje te vinden was over ons.
Het heeft me 12 jaar gekost om hiermee te leren leven….
De jaren gingen verder, maar ik had geen vertrouwen meer in mensen, in niemand. Intiem zijn kon ik niet tot mijn 18e. Zodra iemand me aanraakte, schrok ik zo dat de eerste reflex was om te slaan. Toen ik op mijn 18e in mijn hoofd een knop omzette, draaide de wereld 180 graden. Ik werd een losbol. Dook met elke jongen in bed, die dat maar wilde. Het ging niet goed met me en kreeg een klap, 1,5 jaar later. Ik kon niet meer, vluchten was geen oplossing en ik stortte in met paniekaanvallen. Ik werd opgenomen op een instelling voor een half jaar en leerde daar te geloven dat ik echt geen schuld had in deze verschrikkelijke gebeurtenis uit mijn leven. De therapie bleef door gaan en ben pas sinds afgelopen januari klaar, het heeft me 12 jaar gekost om hiermee te leren leven.
Momenteel ben ik zwanger en ben ik dus gelukkig met een nieuwe lieve vriend. Het was lastig hem dit te vertellen in het begin van onze relatie, maar hij moest weten wat er heeft gespeeld in mijn leven en dat hij me daarom niet zomaar op een willekeurig moment aan kan raken. Hij heeft super veel respect voor me wat ontzettend fijn is. Nu tijdens mijn zwangerschap vind ik het lastig om inwendige controles te krijgen, ik ga met mijn hoofd naar een andere gedachte, omdat ik het gevoel dat er iemand anders in mij zit erg lastig vind. Ik heb de verloskundige mijn verhaal verteld, ze is erg lief en behandeld me met veel respect. Ook houdt ze extra rekening met mijn grenzen en doet niks wat ik niet fijn vind.
Nu, al meer dan 12 jaar later, weten nog steeds niet veel mensen van deze gebeurtenis af, ik blijf me er toch voor schamen. Mijn ouders en vriend weten het, maar mijn zus niet. Ik ben als persoon ook zeker veranderd, ik ben een stuk harder geworden. Ook kan ik er echt niet tegen als ik op het nieuws of in mijn omgeving dit soort zaken hoor, als jongens meiden als lustobjecten zien of zeggen dat ze erom vragen, dan word het zwart voor mijn ogen. Het maakt me ontzettend kwaad! Niemand op de wereld heeft het recht een ander zijn grenzen over te gaan.
Ik weet niet of ik dit later tegen mijn kindje ga vertellen, of hoe ik het ga vertellen. Wel zal ik altijd heel duidelijk tegen haar zijn over dat zij aangeeft waar haar grens ligt en dat ze altijd over alles kan praten met me.
Lieve Anoniem, de reden waarom jij jou verhaal deelt op mijn website vind ik prachtig. Je wilt je soortgenoten helpen met jou verhaal, je verhaal delen ter voorkoming en ter bescherming. Je bent een bijzonder sterke vrouw, ik wens je geluk en liefde toe en een prachtige toekomst samen met jou lieve vriend en straks prachtig eigen gezin.
Liefs, Dees
Lieve allemaal, dit verhaal is gedeeld vanuit een anoniem persoon ik wil jullie vragen dit verhaal met respect te behandelen zoals jullie altijd doen. Zend wat liefde onder dit verhaal en zorg dat je nooit, maar dan ook nooit over je eigen grenzen laat gaan.
Mocht jij iets soort gelijks hebben meegemaakt, weet dat hier hulp voor is. Klik hier voor slachtofferhulp.
